Θεολογικά θέματα


                          Η ουσία της Ορθοδοξίας



       Για να αλλάξουμε την ατμόσφαιρα της Ορθοδοξίας, πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας σε προοπτική, να μετανοήσουμε, και αν χρειάζεται, ν' αποδεχθούμε την αλλαγή, τη μεταστροφή. Στην ιστορική Ορθοδοξία, υπάρχει μια ολοκληρωτική απουσία κριτηρίων αυτοκριτικής. Η Ορθοδοξία αυτοπροσδιοριζόταν : έναντι των αιρέσεων, έναντι της Δύσης, της Ανατολής, των Τούρκων, κ.λ.π. Η Ορθοδοξία συνυφάνθηκε με συμπλέγματα αυτοεπιβεβαίωσης, και από μια υπερτροφική θριαμβολογία : το να αναγνωρίζει τα λάθη της σήμαινε πως καταστρέφει τα θεμέλια της αληθινής πίστης.

    Η τραγωδία της Ορθόδοξης ιστορίας τοποθετείται κυρίως στον θρίαμβό της επάνω στο εξωτερικό, αντικειμενικό κακό : είτε κατά τη διάρκεια των διωγμών, ή από τον ζυγό των Τούρκων, του Κομμουνισμού – και ποτέ επάνω στο εσωτερικό. Κι όσο δεν μεταβάλλονται αυτές οι πεποιθήσεις, πιστεύω πως δεν είναι δυνατή καμία Ορθόδοξη αναβίωση. 

     Τα πολλά εμπόδια που καθιστούν τόσο δύσκολη αυτή την αναβίωση δεν οφείλονται στους αμαρτωλούς ανθρώπους, αλλά ριζώνουν εκεί που φαίνεται πως βρίσκεται η ουσία της Ορθοδοξίας : πρώτον -σ' ένα είδος ευσέβειας, γεμάτης από προλήψεις και γλυκερότητα, και απολύτως αδιαπέραστης σε κάθε πολιτισμό. Μια ευσέβεια με παγανιστικές διαστάσεις, που διαλύει την Ορθοδοξία σε μια συναισθηματική θρησκευτικότητα. Δεύτερον – σε μια Γνωστική τάση στην ίδια την πίστη, η οποία ξεκίνησε ως Ελληνιστική επίδραση και κατέληξε στη Δύση ως Καρτεσιανή εγκεφαλικότητα. Τρίτον – στον δυϊσμό ευσέβειας και ακαδημαϊκής θεολογίας, που αποκατέστησε την πρωτογενή εσχατολογία στο χριστιανικό όραμα του κόσμου. Τέταρτον – στην παράδοση της Ορθοδοξίας σ' έναν εθνικισμό του χειρίστου παγανιστικού, αυταρχικού και αρνητικού είδους. Αυτό το “κοκτέιλ” προσφέρεται ως “καθαρή Ορθοδοξία”, και κάθε προσπάθεια κριτικής του καταδικάζεται αμέσως ως αίρεση. Τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο όσο η φανατική υπεράσπιση της Ορθοδοξίας.


Απ' το Ημερολόγιο του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν





Ζάιτγκαϊστ, η απολυταρχία της Νέας Εποχής 

Πριν από λίγα χρόνια, το 2007,  κάνει την εμφάνισή της μια νέα ταινία, η οποία – καθώς οι δημιουργοί της επιδιώκουν - αρχίζει να δημιουργλεί ένα δικό της φιοσοφικο-κοινωνικό ρεύμα που εξελίσσεται σε κίνημα. Η ταινία «Ζάιτγκαϊστ» η, κατά την γερμανική εκδοχή, «Τσάϊτγκαϊστ», αντιπροσωπεύει, όπως εξηγεί και το όνομά της, ένα σύγχρονο πνεύμα, το «πνεύμα της εποχής». Συμπληρώνοντας το προφίλ της ταινίας, ένα έτος αργότερα εκδίδεται και δεύτερο μέρος, το Ζάιτγκαϊστ Addendum και το 2011 το τρίτο μέρος Ζάιτγκαϊστ: Moving Forward. 
Οι ταινίες Ζάιτγκαϊστ, αφ’ ενός ερμηνεύοντας και καυτηριάζοντας όψεις και δομές του σύγχρονου κόσμου που ελκύουν τη διεθνή προσοχή και κριτική, αφ’ ετέρου δε ταυτιζόμενες εν πολλοίς με τις διακηρύξεις της διεθνούς κίνησης κατά της Νέας Τάξης Πραγμάτων, κηρύσσουν την επανάσταση εναντίον του παλαιού καθεστώτος[2], για τη δημιουργία ενός επίγειου παραδείσου, χωρίς χρήμα και τράπεζες, χωρίς Κυβερνήσεις, υπό τη σημερινή τους μορφή, και χωρίς θρησκείες. Ενός «παραδείσου» όπου η ανθρωπότητα θα κατευθύνεται μόνον από τη γνώση, για την επίτευξη μιας ζωής χωρίς εργασία, όπου θα πρυτανεύει η άνεση, οι καλές τέχνες, η αφθονία των αγαθών και η αίσθηση της παγκόσμιας αρμονίας και ολότητας, της άρρηκτης ενότητας ανθρώπου και σύμπαντος.  
Όμως, από το πάζλ λείπουν κομμάτια· και τα κομμάτια που λείπουν, δείχνουν- νομίζουμε- ένα Ζάιτγκαϊστ άγνωστο στους πολλούς· ένα Ζάιτγκαϊστ όπου πίσω από την προσεγμένη τεχνική επεξεργασία, την υπερ -απλούστευση στην ερμηνεία ιστορικών γεγονότων και στην παρουσίαση θρησκευτικών και κοινωνικών πραγμάτων, φαίνεται η επιδίωξη μιας νέας απολυταρχίας, προσεκτικά δομημένης και διαφημισμένης. Στο επίκεντρο της πολεμικής των δημιουργών του «Ζάιτγκαϊστ» βρίσκεται ο χριστιανισμός· γιατί άρά γε; θα το δούμε καθ΄ οδόν. Αυτός είναι και ο κύριος σκοπός της ενασχόλησής μας με τις ταινίες Ζάιτγκαϊστ: η κατάρριψη της συκοφαντικής προπαγάνδας κατά του προσώπου του Χριστού.  
Κάποια από τα στοιχεία αυτά, απόσταγμα προσεκτικής μελέτης και ειδικής έρευνας επί των δύο πρώτων ταινιών, μοιραζόμαστε μαζί σας. 
 
Περιεχόμενα: 
1. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ZEITGEIST 
2. ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ 
3. ΟΙ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ 
4. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟ-ΕΠΟΧΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ 
5. ΜΕΡΙΚΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ZEITGEIST

Α. Το Α΄ μέρος της ταινίας μας, αποκαλύπτει τις θρησκευτικο-φιλοσοφικές προϋποθέσεις του «Ζάιτγκαϊστ» βάσει των οποίων η ταινία ερμηνεύει τα θρησκευτικά φαινόμενα. Όπως έχουν δείξει ειδικοί ερευνητές σε μελέτες που δημοσιεύσαμε παλαιότερα, η αφετηρία της ερμηνευτικής μεθόδου του «Ζάιτγκαϊστ» είναι η ιδεολογία της Θεοσοφίας και του Μασονισμού, με την προπαγάνδιση της λεγόμενης “comparative religion”, δηλ. της συγκριτικής μελέτης και ερμηνείας των θρησκευμάτων. 
Β. Στο Β΄ μέρος, παρουσιάζονται εν συνόψει οι αλλοιώσεις και παρερμηνείες των θρησκειολογικών και ιστορικών στοιχείων που έχουν γίνει με επίγνωση από τους συνεργάτες  της ταινίας, ώστε να εξυπηρετηθεί ο επιδιωκόμενος σκοπός τους· δηλ. να καταδειχθεί, ότι η ιστορία του Ιησού Χριστού είναι ένας κυκλικά επαναλαμβανόμενος θρησκευτικός μύθος, βασισμένος στη λατρεία του ηλίου, και ότι ο Χριστός δεν υπήρξε πραγματικό πρόσωπο. Κατά το «Ζάιτγκαϊστ», τον μύθο του προσώπου του Ιησού Χριστού, τον εκμεταλλεύθηκε η πολιτική εξουσία με πρώτο τον Αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνο, για να καθυποτάσσει ευκολότερα τις μάζες. Τα στοιχεία που παρουσιάζονται, αποδεικνύουν πως το «Ζάιτγκαϊστ» εκμεταλλεύεται την αναμενόμενη άγνοια των θρησκειολογικών στοιχείων από το ευρύ κοινό. 
Γ. Εν συνεχεία, στο Γ΄ Μέρος, ολοκληρώνουμε αυτό που το «Ζάιτγκαϊστ» άφησε ημιτελές: την παρουσίαση του επιδιωκόμενου σκοπού της Νέας Εποχής του Υδροχόου, τη δημιουργία μιας παγκόσμιας απολυταρχίας. Διότι η ταινία «Ζάιτγκαϊστ», μας ωραιοποιεί ένα σχέδιο που είναι απάνθρωπο και δαιμονικό! Την δια της βίας επιβολή μιας νέας μεσσιανικής λατρείας και την εξόντωση όσων θα αντισταθούν! 
Δ. Το Δ΄ Μέρος της ταινίας μας, εξετάζει από μια άλλη οπτική την ουτοπική κοινωνία που οραματίζεται το «Ζάιτγκαϊστ», από την πλευρά των προφητειών· η υπερτίμηση της γνώσης, η παγκόσμια ενοποιητική κίνηση που το «Ζάιτγκαϊστ» προωθεί, μέσω της απαξίωσης του πατριωτισμού και της θρησκείας, μέσω της προβολής της ολιστικής αντίληψης του σύμπαντος, ότι δηλ. «όλα είναι ένα» και μέσα σε όλα κι ο άνθρωπος, όλα αυτά είναι εσχατολογικές επιδιώξεις που περιγράφονται από τις χριστιανικές προφητείες για το τέλος της ιστορίας και σαφώς προέρχονται από την πλευρά του κακού.  
Ε. Το τελευταίο τμήμα της ταινίας «Ζάιτγκαϊστ, η απολυταρχία της Νέας Εποχής» ασχολείται με την διευκρίνηση αντιφάσεων και την αναίρεση επιχειρημάτων του «Ζάιτγκαϊστ», όπως λ.χ. το ότι η εξάλειψη του χρήματος και του κέρδους θα επιφέρει την εξαφάνιση και του εγκλήματος μεταξύ των ανθρώπων, ένας κομμουνιστικός μύθος που καταρρίφθηκε από τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα.











ΜΕΡΟΣ Α΄.
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ZEITGEIST 
Η ταινία Zeitgeist, ενώ απασχολείται περισσότερο με την κριτική στις υπάρχουσες κοινωνικο-οικονομικές δομές του σύγχρονου κόσμου, ωστόσο εισάγεται με μια σκληρότατη κριτική κατά της θρησκείας. Αργότερα, σχεδόν σε κάθε σημείο όπου γίνεται αρνητική αναφορά στη θρησκεία, παρουσιάζονται εικόνες κυρίως χριστιανικών συμβόλων και κτιρίων, απόδειξη για το ότι στοχοποιείται κυρίως ο Χριστιανισμός [3]. Είναι όμως η κριτική του Zeitgeist εντελώς απροκατάληπτη; Είναι απλώς αποτέλεσμα αντικειμενικής και διεξοδικής ιστορικής και κοινωνιολογικής έρευνας;  Όπως θα φανεί στο β΄ μέρος, οι συντελεστές του Zeitgeist απομόνωσαν, απέκρυψαν και παρερμήνευσαν τα συμπεράσματα της θρησκειολογικής έρευνας, για να κατευθύνουν τα πορίσματα εκεί που ήθελαν, προς τους στόχους των δικών τους θρησκευτικών πεποιθήσεων, διότι ο χριστιανισμός καταργεί την πίστη τους. 
Αναλύοντας εν συντομία το φιλοσοφικό και θρησκευτικό υπόβαθρο επί του οποίου αναπτύσσεται η ερμηνεία του φαινομένου της θρησκείας από το Zeitgeist, μπορούμε, βάσει του περιεχομένου, να κάνουμε σαφείς διαπιστώσεις για τις ερμηνευτικές άρχές των συντελεστών του Zeitgeist, όπως του Peter Joseph και της επιστημονικής συμβούλου Dorothy Murdock.  
Οι πηγές της συγκρητιστικής ιδεολογίας της ταινίας είναι οι Μασόνοι ερευνητές Thomas Paine (1737-1809) [4] και Albert Churchward (1852-1925), ο ποιητής και αιγυπτιολόγος Gerald Massey (1828-1907) [5], φίλος του Churchward, ο οποίος είχε μεγάλη επίδραση στα γραπτά της Θεοσοφίστριας  Έλενας Μπλαβάτσκυ (1831-1891) και του επιφανέστατου Μασόνου Albert Pike (1809-1891)· επίσης οι αθεϊστές Robert Green Ingersoll (1833-1899) [6], George Carlin (1937-2008) και Bill Hicks (1961-1994), ο σύγχρονος αποκρυφιστής ερευνητής Jordan Maxwell και άλλοι, όπως οι Doherty και Campbell. Ειδικές ευχαριστίες μεταξύ των credits απονέμει το Zeitgeist στη λεγόμενη Acharya S, δηλαδή την ακαδημαϊκή επιστήμονα Dororthy Murdock, για τη συμβολή της στην ταινία [7]. Όμως στο πιο γνωστό βιβλίο της, Η συνωμοσία περί Χριστού· το μεγαλύτερο παραμύθι που πουλήθηκε ποτέ (The Christ conspiracy:the greatest story ever sold, Canada 1999), η Acharya S, δηλ. η Murdock, αναπαράγει θεωρίες της Μπλαβάτσκυ, του Άλμπερτ Πάικ, του Churchward και του Paine, δηλαδή της Μασονίας και της δίδυμης αδελφής της, της Θεοσοφίας.
Τι σημασία έχει αυτό για την ταινία του Zeitgeist ; 
Συμφωνα με έγκυρη και διαθέσιμη βιβλιογραφία, οι δύο μυστικές εταιρείες που προαναφέραμε, ο Τεκτονισμός (δηλ. η Μασονία) και η Θεοσοφική Εταιρεία, στενά συνδεόμενες μεταξύ τους [8], περιλαμβάνουν μεταξύ των σκοπών τους την καλλιέργεια ενιαίας θρησκευτικής συνείδησης σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, με την εξάλειψη των δογματικών διαφορών. Επίσημα η Θεοσοφική Εταιρεία, που ιδρύθηκε από την Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ το 1875, διακήρυξε ως στόχους της (1) το σχηματισμό ενός παγκόσμιου πυρήνα της ανθρωπότητας χωρίς διάκριση φυλής, πίστης, φύλου, τάξης η χρώματος, (2) την ενίσχυση της συγκριτικής μελέτης των θρησκειών (δηλ. της comparative religion), της φιλοσοφίας και των επιστημών και (3) την εξερεύνηση των ανεξήγητων νόμων της φύσης και των κρυφών δυνάμεων του ανθρώπου. Όλα αυτά είναι κατευθυντήριες γραμμές που διαπερνούν όλη την ταινία. Το Zeitgeist απηχεί ακριβώς τις απόψεις της αποκρυφίστριας Έλενας Μπλαβάτσκυ για θέματα όπως η δήθεν σχέση Χριστού και Ώρου, η δήθεν αστρολογική σημασία της 25ης Δεκεμβρίου των Χριστιανών, η δήθεν σχέση του εμβλήματος ΙΧΘΥΣ με τον «θεό» άνθρωπο-ψάρι των Βαβυλωνίων Dagon, η δήθεν επίδραση της αιγυπτιακής «Βίβλου των Νεκρών» στην Μωσαϊκή Νομοθεσία και του μύθου του Σαργών στη διήγηση για τον νεογέννητο Μωυσή κ.α. 
Ο καλλιεργούμενος από τη Μασονία και τη Θεοσοφία θρησκευτικός αυτός συγκρητισμός, μαρτυρείται σε πάρα πολλά κείμενά τους· ας δούμε μόνο λίγα:   
Α. «Η μόνη λύση για τη σωτηρία του κόσμου είναι να οργανωθεί η ανθρώπινη κοινωνία επί τη βάσει νόμων που ευρίσκονται σε αρμονία προς την ανθρώπινη φύση και τους νόμους της φύσεως [...] Οι ηθικοί νόμοι απορρέουν από το γεγονός, ότι πάντες αποτελούνται από την ίδια θεία ουσία, απορρέουν από την ίδια πηγή, διατρέχουν την ίδια τροχιά της εξέλιξης και έχουν τον ίδιο σκοπό [...] Πάντα τα μεγάλα πνεύματα της γης, όσα έλαμψαν στο πνευματικό της στερέωμα, αυτή την κατεύθυνση έδωσαν. Ο Βούδδας, ο Ζωροάστρης, ο Πυθαγόρας, ο Ιησούς, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Καμπανέλλα και πολλοί άλλοι» [9]. 
Β. «Εγώ είμαι εκείνος [ο διδάσκαλος] του αύριο. Οι Εβραίοι περιμένουν το Μεσσία, οι Μουσουλμάνοι το Μαχδί, οι Χριστιανοί τη δεύτερη έλευση του Χριστού, οι Βουδδισταί τον προσεχή Βούδδα, οι Ινδοί την ενσάρκωση του Βισνού, ο οποίος ενσαρκώνεται από εποχή σε εποχή, για το θρίαμβο των αγαθών και την καταστροφή των κακών. Φέρω όλους τούτους τους ανθρώπους και πολλούς άλλους ακόμη, διότι η ερμητική άλυσσος  [δηλ. του Ερμή του Τρισμέγιστου] δεν διασπάσθηκε ποτέ. Εσείς που παρατηρήσατε τις αξιοσημείωτες ομοφωνίες των διδακτικών γνωμικών των θεμελιωτών των θρησκειών και των οργανωτών του πολιτισμού, ανανεώστε αυτή την ιστορία.  Άλλες οδηγίες θα αναπηδήσουν ακόμη και θα σημειώσουν με τη δυναμική ανετοιμότητα την άσκηση του Πολιτισμού. Αλλά αντίθετα προς την ποικιλία των αποκαλύψεών τους, μάθετε ότι αυτές [οι θρησκείες] θα προσγειωθούν στην ίδια επιχειρηματολογία [...] να είστε ανεκτικοί. Καμμία [θρησκεία] δεν μπορεί να καθορίσει τον Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος» [10]. 
Γ. «Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, όταν η ανθρωπότητα έφθανε ένα σημείο μεγάλης κρίσης, η πνευματική ιεραρχία έστελνε ένα διδάσκαλο να δείξει το δρόμο της προόδου. Οι πιο γνωστοί από αυτούς τους θείους αγγελιοφόρους είναι ο Κρίσνα, ο Βούδδας, ο Κομφούκιος, ο Ιησούς και ο Μωάμεθ. Από τις διδασκαλίες τους κάθε μία έχει γεννήσει μια νέα θρησκεία. Ουσιαστικά κάθε πνευματική παράδοση τώρα αναμένει την επιστροφή του σεβαστού διδασκάλου της, για να επικυρώσει το παρελθόν και να συνεχίσει τη διδασκαλία. Οι Χριστιανοί αναμένουν τον Χριστό· οι Ιουδαίοι τον Μεσσία· οι Μουσουλμάνοι τον Ιμάμ Μαχντί η Μεσσία· οι Βουδιστές τον Πέμπτο Βούδα· και οι Ινδουϊστές τον Κύριο Κρίσνα. Στην παράδοση του εσωτερισμού, ένας άνθρωπος – ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος – θεωρείται ότι είναι η εκπλήρωση όλων αυτών των προσδοκιών. Ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος για το παρόν είναι ο Μαϊτρέια, ο “Μεγάλος Αδελφός” της ανθρώπινης οικογένειας και κεφαλή της πνευματικής ιεραρχίας. Προτιμώντας να είναι γνωστός απλά ως ο Διδάσκαλος, ο Μαϊτρέια δεν έχει έρθει να ιδρύσει μια καινούργια θρησκεία, αλλά να ενεργήσει ως οδηγός και σύμβουλος» για όλη την ανθρωπότητα, ανεξάρτητα θρησκευτικής παραδοχής. Έχοντας τελειοποιήσει και πλήρως φανερώσει μέσα του την θεία θέληση, αγάπη, σοφία και ευφυΐα του Θεού, ο Μαϊτρέια θα φανερώσει μια καινούργια ιδιότητα του Θεού. Θα μας οδηγήσει στην αναγνώριση της δικής μας θεότητας και την πραγματική μας ταυτότητα ως ψυχών. Μέσα από αυτή τη μεγαλύτερη πνευματική κατανόηση και δημιουργική δύναμη, θα προκύψει μια νέα ζωτικότητα, αρμονία και ευτυχία» [11].  
Στο τέλος της 2ης ταινίας το χρώμα που καταλαμβάνει τον πλανήτη μας, όπως και το φως που φωτίζει τους οφθαλμούς είναι πολύχρωμο· αυτό δεν είναι άσχετο με το ουράνιο τόξο [12], το σύμβολο της Νέας Εποχής, του New Age, η οποία είναι η σύγχρονη μετεξέλιξη της Θεοσοφίας. Και ακριβώς, αυτή η δήθεν έλευση της Νέας Εποχής του Υδροχόου, The New Age of Aquarius, η «προφητευμένη» θεωρητικώς από την Αλίκη Μπέηλυ (Alice Bailey) στα τέλη της δεκαετίας του 1940, προπαγανδίζεται και στην ταινία του Zeitgeist, μαζί με άλλους όρους και αντιλήψεις· τέτοια είναι: 
(1) Η «νέα συνείδηση» για την οποία μιλάει ο Κάρλ Σαγκάν στο τέλος της ταινίας, που είναι γνωστό σύνθημα της Νέας Εποχής του Υδροχόου [13]· (2) «η αληθινή και θεϊκή παρουσία του σύμπαντος», που δεν είναι ο Θεός που νομίζουμε [14], όπως λέει ο Jordan Maxwell· (3) η μομφή κατά της «αποκλειστικότητaς» [15]: ενοχλεί την Νέα Εποχή η αίσθηση αυτοτέλειας των θρησκειών, διότι έτσι δεν μπορεί να τις αναμείξει· (4) η νεο-εποχίτικη αντίληψη ότι η θρησκεία πρέπει να υποταχθεί στη γνώση [16]· (5) η άποψη ουσιαστικής ενότητας πνεύματος-ύλης, δηλ. ο ολισμός: «όλα είναι ένα» [17] (6) η δήθεν «αυτοτελής δύναμή μας», η «τελειότητα» η «αυτο-θέωσή μας» [18], όλα απόψεις της Νέας Εποχής που διακηρύσσει ότι ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως Θεός, και όχι κατά χάριν, κ.α. 
Η πλέον χαρακτηριστική απόδειξη της άμεσης σχέσης της Θεοσοφίας με το Zeitgeist, είναι η έναρξη και λήξη της δεύτερης ταινίας, του Zeitgeist Addendum με συνέντευξη του ΙνδούJiddu Κρισναμούρτι (1895-1986) [19]. Ο Κρισναμούρτι  από το 1909 και μέχρι το 1929,προβαλλόταν ως ο Μεσσίας της Νέας εποχής, ο νέος «Παγκόσμιος Διδάσκαλος», από την 2η πρόεδρο της Θεοσοφικής Εταιρείας, την Annie Besant (1847-1933)· αυτή ήταν και η ιδρύτρια το 1902 της πρώτης μεικτής Μασονικής Στοάς, ανδρών και γυναικών, της γαλλικής στοάς“Le Droit Humain”, «Το Ανθρώπινο Δίκαιο». 
Ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους προδρόμους και «προφήτες» αυτής της Νέας Εποχής, ο Μπέντζαμιν Κρέμ (Benjamin Creme), μεταφέρει ακριβώς στις μέρες μας τη διδασκαλία της Μπλαβάτσκυ και της Μπέηλυ: ότι έρχεται μια Νέα Εποχή, μια παγκοσμίως ενωμένη ανθρωπότητα, γύρω από έναν «Χριστό» που θα έρθει, τον Μαϊτρέγια· αυτός θα διανείμει παγκοσμίως τα τρόφιμα και θα καταργήσει τις διαιρέσεις, τα χρήματα, τις κοινωνικές τάξεις. Αυτόν τον μελλοντικό Μαϊτρέγια οι Χριστιανοί ταυτίζουμε με τον Αντίχριστο.  
Το Zeitgeist αφού έχει εισαγάγει την επιχειρηματολογία του με αθεϊσμό, στην αρχή της ταινίας, ακολουθεί με συγκρητισμό, εξομοιώνοντας τον Θεάνθρωπο  Ιησού Χριστό με θεότητες άλλων θρησκειών· προχωρεί έπειτα προπαγανδίζοντας μια νέα επίγεια παραδείσια κοινωνία ισότητας αγαθών. Αυτό δεν είναι παράδοξο· για την αποδοχή της πνευματικότητας της Νέας Εποχής, η αθεΐα θεωρείται πράγμα αδιάφορο, αφού κι η θρησκεία είναι εν προκειμένω εμπόδιο. Γράφει ο Μασόνος και εωσφοριστής  Άλμπερτ Πάϊκ στο φίλο του Ιταλό επαναστάτη Γκιουζέπε Ματσίνι, σε γράμμα του στις 15 Αυγούστου του 1871, «Θα εξαπολύσουμε τους μηδενιστές και αθεϊστές και θα προκαλέσουμε ένα φοβερό κοινωνικό κατακλυσμό, που με όλο του τον τρόμο θα δείξει καθαρά στα έθνη την επίδραση της απόλυτης αθεΐας, πηγής της βαρβαρότητας και της πιο αιματηρής αναταραχής»· και αφού εξηγήσει ότι τα πλήθη θα έχουν απορρίψει και την χριστιανωσύνη, λόγω απώλειας  του προσανατολισμού της, συνεχίζει «θα λάβουν [οι άνθρωποι] το αληθές φως μέσω της παγκόσμιας φανέρωσης της καθαρής διδασκαλίας του Εωσφόρου, βγαλμένης τελικά έξω, σε κοινή θέα, φανέρωσης που θα προκύψει από τη γενική κίνηση αντίστασης, η οποία θα ακολουθήσει την καταστροφή του χριστιανισμού και του αθεϊσμού, κατακτημένων και εξολοθρευμένων ταυτόχρονα» [20].
Ο Μπέντζαμιν Κρέμ πάλι σημειώνει σχετικά με την αθεΐα: «Η πίστη δεν έχει να κάνει τίποτε μ’ αυτό. Η πίστη έχει να κάνει με τη θρησκεία. Ο Μαϊτρέια λέει ότι οι θρησκείες έχουν μια λειτουργία-είναι σαν μια σκάλα που σε βοηθάει να φθάσεις πάνω στη σκεπή, αλλά όταν πια είσαι εκεί, μπορείς να πετάξεις τη σκάλα η να τη δώσεις σε κάποιον άλλο. Έχει να κάνει με επίγνωση, μια αναπτυσσόμενη, συνειδητή επίγνωση. Αυτό είναι το μονοπάτι της εξέλιξης, όχι η πίστη» [21]. Εδώ βέβαια επαληθεύει η διαπίστωση του μεταστραφέντος στο Χριστιανισμό πρώην αθέου και μετά βουδιστή, φιλοσόφου, μακαριστού Γέροντος Αρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ Ρόουζ, (1934-1982), σχετικά με τον προπαρασκευαστικό ρόλο της αθεΐας, του μηδενισμού, για την εωσφορική Νέα Εποχή: «Η πρώτη συνέπεια του μηδενιστικού αφανισμού της Παλαιάς Τάξης, είναι η έννοια μιας “νέας εποχής”-“νέας” με απόλυτους και όχι σχετικούς όρους. Η εποχή που αρχίζει δεν μέλλει απλώς να είναι η τελευταία η και η σπουδαιότερη από μια σειρά εποχών· εισάγει έναν εντελώς διαφορετικό χρόνο που αντιπαρατίθεται σε όλα όσα ίσχυαν μέχρι τώρα [...] Η δεύτερη απόρροια της μηδενιστικής σκέψης είναι η μεταμόρφωση του ανθρώπου, όχι μόνο σε “νέο” άνθρωπο, αλλά σε “θεό”. Οι διάφορες αντιλήψεις περί “νέου ανθρώπου”, όπως παρατίθενται στο ρεαλισμό του Μάρξ και στο βιταλισμό πολλών αποκρυφιστών και καλλιτεχνών, δεν είναι παρά πρωτόλεια προσχέδια για τον υπεράνθρωπο τον οποίον ο Νίτσε οραματίστηκε πέρα από το μηδενισμό [...] η αναπόφευκτη αυτή συνέπεια του μηδενισμού είχε προβλεφθεί απ’ τον Ντοστογιέφσκι, ο νιτσεϊκός ήρωας του οποίου -ο Κιρίλοφ-συμπεραίνει: “Αν δεν υπάρχει Θεός, τότε εγώ είμαι ο Θεός” [...] Μία περίπλοκη διάνοια κρύβεται πίσω από το φαινόμενο του μηδενισμού: είναι το έργο του σατανά» [22].  
Βάσει του μεσσιανισμού της Νέας Εποχής, δηλ. της αναμονής ενός επίγειου «Σωτήρα», ενός δήθεν εξελιγμένου προς την «αυτο-θέωση» ανθρώπου και παγκοσμίου διδασκάλου, δεν είναι δύσκολο να  κατανοήσουμε την ιδιαίτερη εχθρότητα του Zeitgeist κατά του Χριστιανισμού· διότι ο ορθόδοξος Χριστιανισμός, αντίθετα από μερικές πεπλανημένες χιλιαστικές ομάδες, διδάσκει ότι δεν περιμένουμε πλέον ούτε Μεσσία ούτε Παράδεισο επί της γης, αλλά μόνο στον ουρανό, κι ότι αυτό που ετοιμάζουν οι νεοεποχίτες εμπνευστές τουZeitgeist δεν είναι παρά η κυριαρχία του Αντιχρίστου. 
Αφού λοιπόν είδαμε τις μασονικές και θεοσοφικές διασυνδέσεις και προϋποθέσεις της ταινίας του Zeitgeist, που προπαγανδίζουν τον αθεϊσμό και τα παράγωγά του, τον αποκρυφισμό, τον συγκρητισμό (δηλαδή την ανάμειξη των θρησκειών) και τον πανθεϊσμό,ότι δηλαδή θεός, άνθρωπος και κόσμος είναι ένα πράγμα, ας εξετάσουμε τις παρερμηνείες των θρησκευτικών και λοιπών στοιχείων κατά περίπτωση.



ΜΕΡΟΣ B΄.
ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ 
Α1. Τα ψεύδη του Zeitgeist : Χριστός και θεότητες 
Η απλοϊκή παρουσίαση της περί Θεού ιδέας, ήδη από την αρχή του Zetgeist, με την παράθεση των ειρωνικών και δηκτικών λόγων του George Carlin, απευθύνεται μόνο σε όσους αντιλαμβάνονται τη σχέση με το Θεό δικανικά, ως σχέση δικαστικής διαδικασίας,πράγμα το οποίο χαρακτηρίζει μόνο τη δυτική χριστιανωσύνη· εκεί αναπτύχθηκε η διδασκαλία του Ανσέλμου Καντουαρίας (1033-1109) περί ενός Θεού «θυμωμένου» κατά του ανθρώπου, η οργή του οποίου καταλάγιασε χάρη στην τιμωρία του Υιού Του, Ιησού Χριστού. Όμως για την αληθινή χριστιανωσύνη, της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, ούτε η αμαρτία ούτε η κόλαση κατανοούνται μέσα από το πρίσμα της σχέσης «παράβαση και τιμωρία», αλλά υπό την έννοια της πνευματικής φθοράς της ανθρώπινης φύσης, η οποία αν δεν θεραπευθεί επί γης, λαμβάνει αιώνια συνέχεια ως εσωτερική κόλαση συνειδήσεως και παθών και εξωτερική κόλαση από την «α-συμβατότητά» της με την άκτιστη ενέργεια του Θεού. 
Τα περί της αγάπης των χρημάτων ειρωνικά λόγια του Carlin, επίσης αφορούν μόνο στη δυτική, αιρετική χριστιανωσύνη, είτε δηλ. στα «συγχωροχάρτια» του παπισμού, είτε την έντονη οικονομική καπιταλιστική δραστηριότητα του προτεσταντισμού, ως δήθεν απόδειξη της ευλογίας του Θεού· αυτό δηλ. που συνιστά, κατά τον κοινωνιολόγο Max Weber, το ζεύγος «Προτεσταντικού ήθους και του πνεύματος του καπιταλισμού» (“The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism”, 1904-1905). Kατά τα λοιπά, το μεγαλύτερο τεκμήριο της αγάπης του Θεού για μας είναι ότι ο Υιος Του και Θεός σταυρώθηκε για εμάς, απόδειξη δε ότι ο Εσταυρωμένος είναι Θεός, είναι η ραγδαία εξάπλωση της Πίστεως σ’ αυτόν,παρά τους διωγμούς με τα εκατομμύρια των Μαρτύρων, παλαιά και επ’ εσχάτων - μολονότιο Χριστιανισμός δεν κολακεύει, αλλα καταπολεμεί και ιατρεύει τις ανθρώπινες αδυναμίες – και παρά το ότι δεν εξαπλώθηκε με τα όπλα και τη ρητορική πειθώ, αλλά μόνο με τη θεϊκή δύναμη των αφανών και εμφανών θαυμάτων, και τη μίμηση της αγίας του ζωής. 
Σύμφωνα με το θεοσοφικό και ελευθεροτεκτονικό (δηλ. μασονικό) υπόβαθρο του Zeitgeist, που αναπτύξαμε στο Α΄ Μέρος, και ο προσανατολισμός της ταινίας είναι λοιπόν να αποδείξει ότι η ζωή του Ιησού Χριστού παρουσιάζει ομοιότητες με τη δράση προγενέστερων «θεοτήτων», άρα έχουμε δήθεν την επανάληψη του ίδιου θρησκευτικού μύθου ανά τους αιώνες, και η ζωή του Χριστού δεν  παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία η δήθεν ενδέχεται ο Ιησούς να μην υπήρξε καν ως ιστορικό πρόσωπο, κατά το Zeitgeist, όπως δεν ήταν πιθανώς ιστορικά πρόσωπα και οι λοιποί ψευδο-θεοί, αλλά προσωποποιήσεις του ηλίου. 
Όσα στοιχεία παρατίθενται εδώ, μπορείτε να τα βρείτε εν εκτάσει στην ιστοσελίδα μας«Zeitgeist: Η αναίρεση» http://www.impantokratoros.gr/zeitgeist.el.aspx· η έρευνα αποδεικνύει, ότι η εικόνα που δίνει το Zeitgeist για τους διαφόρους «ηλιακούς Μεσσίες» είναι εντελώς παραπλανητική· σε κείμενο που εξέδωσε το Zeitgeist το 2010 (“Zeitgeist: The Movie. Companion Source Guide”) [23] με σκοπό να τεκμηριώσει τα λεγόμενα στην ταινία, και όπου παραθέτει τις πηγές του, για να αποσείσει την επιστημονική πολεμική κατά των επιχειρημάτων του, είναι καταφανείς οι αποδείξεις της ψευδο-επιστημοσύνης του. Κύριοι ερμηνευτές των πηγών είναι εδώ και πάλι η θεοσοφίστρια Dorothy M. Murdock η Acharya S και ο Μασόνος Gerald Massey· όπου υπήρχε αμφισημία η αμφιβολία στις πηγές, το Zeitgeist προτίμησε τη βολική σ΄ αυτό εκδοχή της ιστορίας. Ανάμειξε αδιακρίτως στοιχεία για μια θεότητα η την παραπλήσιά της, τα οποία απείχαν μεταξύ τους ολόκληρους αιώνες, πολιτισμούς και ηπείρους, και τελικώς παρουσίασε επιχειρήματα «από αναλογίας», όπου δηλ. αφού απέδειξε την δήθεν ταυτότητα συγκεκριμένων στοιχείων μεταξύ των θρησκειών, κατέληξε και σε συμπεράσματα για τα υπόλοιπα γνωρίσματά τους. Τα απομονωμένα η εντελώς ψευδή στοιχεία που συνήγαγε, τα ομαδοποίησε έτσι ώστε να ακούγονται παντελώς όμοια με τα αντίστοιχα ιστορικά γεγονότα περί Χριστού, και μέσα σε ένα καταιγισμό πληροφοριών,  σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, έδωσε την εντύπωση στους θεατές χωρίς σχετική παιδεία, ότι πρόκειται περί ακριβούς αντιγραφής από θρησκεία σε θρησκεία. Συνεπώς, κατά το Zeitgeist, βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο Ιησούς δεν ήταν ιστορικό και υπαρκτό πρόσωπο, με την ίδια λογική που ... «αποδείχθηκε» ειρωνικώς από τον Γάλλο απολογητή Jean-Baptiste Pérès, ότι και ο Ναπολέων, βάσει των αστρολογικών συμπτώσεων της ζωής του, υπήρξε μυθολογικό πρόσωπο [24]!  
Ως δείγμα της παραπλανητικής παρουσίασης  από τη D. M. Murdock και τους λοιπούς συντελεστές του Zeitgeist, παραθέτουμε μερικά κομμάτια του προαναφερθέντος κειμένου: Γράφουν περί της «σταυρώσεως», τριήμερης ταφής και αναστάσεως του Ώρου: «Πρέπει να επαναλάβουμε εδώ, ότι τα αρχαία κείμενα δεν φανέρωναν τους μύθους με τον τρόπο της αλληλουχίας, όπως μια ιστορία που ακολουθεί ένα συγκεκριμένο πλαίσιο χρόνου. Τα μυθολογικά μοτίβα που βρέθηκαν διαφοροποιημένα στα αρχαία αιγυπτιακά κείμενα συνδυάζονται σ’ αυτήν την παράγραφο, όπως στα άρθρα συγχρόνων εγκυκλοπαιδιών. Ενώ ορισμένα μπορεί να είναι κριτικής σημασίας στον συγκεκριμένο τρόπο που ξεδιπλώνονται στην ταινία, θα πρέπει να κατανοηθεί ότι το συμπέρασμα ολόκληρου του τμήματος (Ζάιτγκάιστ, Μέρος 1) αφορά στο πως συμβολικά χαρακτηριστικά λήφθηκαν από την αιγυπτιακή θρησκεία και διοχετεύτηκαν στη χριστιανική, ως μια φυσική ροή θρησκευτικής εξέλιξης ανάμεσα σε διάφορες φαινομενικά ανεξάρτητες διδασκαλίες. Έτσι, η φύση της χρονικής αλληλουχίας τέτοιων σημείων γίνεται λιγότερο σημαντική από τα σύμβολα που αντιπροσωπεύουν - ιδιαίτερα όταν ληφθούν υπ’ όψη όλες οι αποδείξεις και η συνάφεια της αστροθεολογίας» [25]. Βάσει της αστρο-θεολογίας, λοιπόν, απέδειξε το Zeitgeist ότι και ο χριστιανισμός είναι αστρο-θεολογία, και ας μη βολεύει η αλληλουχία των συγκρινόμενων γεγονότων!  
Σε άλλο σημείο παραδέχονται ότι λέγοντας «σταύρωση» περί του Ώρου και του Άττη, δεν εννοούσαν ακριβώς «σταύρωση»: «Και πάλι, πρέπει να σημειωθεί ότι η χρήση του όρου «σταυρωμένος» στο Ζάιτγκάιστ 1.1 και αλλού, όσον αφορά σε θεούς σαν τον Ώρο και τον Άττη δεν συνυπονοεί ότι αυτός η αυτοί ρίχτηκαν στο έδαφος και καρφώθηκαν σε ένα σταυρό, όπως συνήθως σκεπτόμαστε περί της σταυρώσεως, βασισμένοι στη χριστιανική διήγηση» [26]. Βέβαια, την εξομολόγηση αυτή δεν την έκαναν όταν οι ανύποπτοι θεατές έβλεπαν την ταινία. 
Σε άλλα σημεία, παραδέχονται ότι δεν εννοούν την αειπαρθενία, όπως οι Χριστιανοί, αλλά «στη μυθολογία, η αένναος παρθένος είναι ένα κοινό μοτίβο, ανεξάρτητα από το πόσα παιδιά έχει γεννήσει αυτή η θήλεια» [27]. Ακόμη, ομολογούν ότι πολλά από τα χαρακτηριστικά που απέδωσαν σε συγκεκριμένη θεότητα, αφορούσαν μιαν άλλη,συγγενή η ταυτιζόμενη θεότητα, όπως συνέβη μεταξύ Ώρου και Οσίριδος η μεταξύ Διονύσου και Οσίριδος· και δικαιολογούνται: «Είναι συνετό σ’ αυτό το σημείο να θυμηθούμε, ότι στον αρχαίο κόσμο πολλοί θεοί συγχέονταν και αναμειγνύονταν, εσκεμμένως η όχι» [28]. Τέλος, για να μη μηκύνουμε πολύ την είσαγωγή μας, εξομοιώνοντας τα 12 ζώδια του Μίθρα με τους 12 Μαθητές του Χριστού ομολογούν και πάλι, ότι επιχειρηματολογούν με βάση τις δικές τους προϋποθέσεις: «Το σημαντικό εδώ δεν είναι αν οι σύντροφοι αυτοί απεικονίζονται να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο όπως οι μαθητές του Ιησού, αλλ’ ότι το θέμα του θεού η θεανθρώπου με τους 12 να τον περιστοιχίζουν είναι αρκετά κοινό –και με πολύ δημοφιλείς θεότητες στην ίδια περιοχή – για να έχει λειτουργήσει ως προηγούμενο για τους Χριστιανούς Δώδεκα με το Χριστό στο κέντρο τους» [29].
Ας δούμε τους ισχυρισμούς περί εκάστης των θεοτήτων ξεχωριστά.  
Περί του Ώρου 
Ο Ώρος [30] ήταν υιος του δαίμονος Όσιρι και της Ίσιδος. Η μητέρα του, η Ίσις, που αργότερα ταυτίστηκε με την Δήμητρα των Ελλήνων, δεν ήταν παρθένος, αλλά αδελφή και χήρα του Όσιρι, συνέλαβε δε και κύησε τον Ώρο από το νεκρό και αναζωογονημένο σώμα του Όσιρι, οπότε πρόκειται περίπου για νεκροφιλία και όχι για παρθενογένεση. Δεν αναφέρεται πουθενά ημερομηνία γέννησης του Ώρου, παρά μόνο η χειμερινή ισημερία, που το Zeitgeist αυθαίρετα την μετέφερε 3-4 μέρες, στην 25η Δεκεμβρίου. Στην αιγυπτιακή μυθολογία δεν αναφέρεται ακόμη ο θάνατός του, συνεπώς ούτε και ανάσταση, όσο και αν η αλληλοδιαδοχή φωτός (Ώρου) και σκότους (Σέτ) χρησιμοποιείται ως τέτοιος συμβολισμός. Ώρος σημαίνει γεράκι, γι΄ αυτό και παριστανόταν γερακόμορφος. Ο μόνος γνωστός άθλος του είναι η εκδίκηση του θανάτου του πατέρα του, με την τιμωρία του Σέτ. Όλα τα άλλα στοιχεία είναι αμάρτυρα στις πηγές η επιλεκτικώς χρησιμοποιημένα, από το Zeitgeist με προκαθορισμένο σκοπό. Ο Ώρος θεωρείτο από τους αρχαίους Αιγύπτιους ως μετενσάρκωση του Όσιρι και συνεπώς δεν έχουμε σχέση πατρός και υιού σε κάποια θεϊκή δήθεν τριάδα. Οι δώδεκα ακόλουθοι του Ώρου ήταν δώδεκα ζώδια, που του αποδόθηκαν από τους Αιγύπτιους, και όχι συγκεκριμένα απεσταλμένα ιστορικά πρόσωπα, όπως οι Απόστολοι του Χριστού. Μόνη σύμπτωση είναι ο αριθμός δώδεκα. Ο Ώρος δεν υπήρξε θεληματικά σωτήρας, αλλά φονέας του Σέτ, κατά πρόθεση εκδικητής του θανάτου του πατέρα του, του Όσιρι.

Περίληψη περί του Ώρου: 

  • Δεν γεννήθηκε από παρθένο, διότι η Ίσις δεν ήταν παρθένος 
  • Η γέννησή του στη χειμερινή ισημερία δεν συμπίπτει με την 25η Δεκεμβρίου, αλλά νωρίτερα 
  • Δεν είχε 12 μαθητές, αλλά 12 ζώδια 
  • Το μόνο του «θαύμα» ήταν  η θανάτωση του Σέθ 
  • Η αλληλοδιαδοχή φωτός και σκότους (Ώρος-Σεθ) δεν σημαίνει ότι σταυρώθηκε και αναστήθηκε
  •  Τα υπόλοιπα στοιχεία είναι ελλιπώς μαρτυρούμενα στις πηγές, μεταφορές από την αστρολογία κ.λπ.

Περί της παραστάσεως του Luxor  
Σε συσχετισμό με τον Ώρο, ο δημιουργός και εκφωνητής του Zeitgeist, Peter Joseph, προβαίνει και σε μία ακόμη απάτη [31]: στην αποσπασματική παρουσίαση της παράστασης της σύλληψης του αιγυπτιακού θεού Ώρου από την βασίλισσα Mutemuya σε τοιχογραφία σε αρχαίο ναό του Luxor της Αιγύπτου, προσπαθώντας να τεκμηριώσει στην παράσταση «ευαγγελισμό», «θαυματουργική σύλληψη», «σύλληψη εκ πνεύματος» και «παρθενικό τοκετό». Στην πραγματικότητα, αποκρύπτεται με πονηρία το διάζωμα εκείνο της ιερογλυφικής παράστασης, όπου καθαρά φαίνεται ότι η βασίλισσα Mutemuya καθίσταται έγκυος με τον φυσιολογικό τρόπο, από την θεότητα Άμμωνα-Ρα, τον μεταμορφωμένο στο σύζυγο της Mutemuya, τον Amenhotep III· άρα δεν πρόκειται περί «θαυματουργικής γέννησης», παρά την παρουσία του ψευδο-«θεού» Kneph, αλλά περί της προπαγανδιζόμενης ανάμειξης των αιγυπτιακών θεών στη γέννηση των βασιλέων της Αιγύπτου, για πολιτικούς λόγους. Το Zeitgeist, βέβαια, δεν μεταφράζει τα ιερογλυφικά που εξιστορούν την αλήθεια, διότι έτσι θα αποκαλυπτόταν το ψεύδος. 

Περίληψη περί της παραστάσεως στο Luxor:

  • Παρουσιάζεται από το Zeitgeist αποσπασματικά, αποκρύπτοντας ένα διάζωμα της παράστασης και τα ιερογλυφικά που το επεξηγούν  
  • Η Mutemuya (σύμφωνα με την παράσταση που το Zeitgeist απέκρυψε) καθίσταται έγκυος από τον Άμμωνα-Ρα, μεταμφιεσμένο σε Βασιλιά Αμενχοτέπ Γ ΄, σύζυγο της Mutemuya, άρα δεν έχουμε εκ παρθένου γέννηση 
  • Εδώ πρόκειται περί της γνωστής ανάμειξης των «θεών» στην αιγυπτιακή δυναστεία για λόγους πολιτικής προπαγάνδας και όχι για «ευαγγελισμό» κ.τ.σ.
Περί του Άττη   
Ο Άττης [32], θεός της Φρυγίας και αργότερα της Λυδίας, ήταν υιος της κόρης του Σαγγάριου ποταμού, Νανάς. Αυτή έμεινε έγκυος από ένα αμύγδαλο που έκρυψε στον κόρφο της και το οποίο προερχόταν από αμυγδαλιά που φύτρωσε από το αίμα των αποκομμένων γεννητικών οργάνων του δαίμονος Αγδίστη, πράγμα το οποίο υπεμφαίνει γονιμοποίηση. Ο Άττης δεν σταυρώθηκε, αλλά αυτο-ευνουχίστηκε λόγω παραφροσύνης, κατά τη διάρκεια του γάμου του με την κόρη του βασιλιά του Πεσσινούντα, και πέθανε από την αιμορραγία. Δεν αναστήθηκε, αλλά χάρη στις ικεσίες του Αγδίστη (η της Κυβέλης) προς τον Δία, δεν αποσυντέθηκε, αλλά μεταμορφώθηκε σε πεύκο! Ο τάφος του αναφέρεται από τον ιστορικό Παυσανία (Ελλάδος Περιήγησις, 1, 4, 5). Δεν υπάρχει αναφορά του σχετικού μύθου σε ημερομηνίες, πολύ περισσότερο στην 25η Μαρτίου· όμως η ημερομηνία αυτή ήταν η αποκορύφωση σχετικών εορτασμών και καθιερώθηκε τον 4ο αι. μ.Χ., προφανώς κατ’ επίδραση του Χριστιανισμού. Κανείς από τους συγγραφείς του Zeitgeist δεν δίνει καμμία απόδειξη. Το σχετικό άρθρο της Εγκυκλοπαιδείας της Θρησκείας, η οποία μάλιστα δεν είναι χριστιανική, αλλά ουδέτερη, γράφει: «Η περίπλοκη μυθολογία του Άττη είναι εν πολλοίς άσχετη προς το θέμα των θεοτήτων που πεθαίνουν και ανίστανται» και αφού περιγράψει τους σχετικούς μύθους, λέει: «ο Άττης δεν είναι, στη μυθολογία του, μια αποθνήσκουσα και ανιστάμενη θεότητα· στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου ούτε και θεότητα. Όλες οι απόπειρες στην επιστημονική φιλολογία να αναγνωρίσουν τον Άττη ως θεότητα που πεθαίνει και ανίσταται βασίζονται όχι στη μυθολογία, αλλά μάλλον στο τελετουργικό, και συγκεκριμένα σε αμφισβητήσιμη ερμηνεία της πενθήμερης εορτής της Κυβέλης από 22 έως 27 Μαρτίου» [33]. Όλα τα άλλα είναι πλάσματα της φαντασίας η της σκοπιμότητος του Zeitgeist. 

Περίληψη περί του Άττη: 
  • Η μητέρα του Νανά έμεινε έγκυος από τον καρπό δένδρου που προήλθε από τα αποκομμένα γεννητικά μόρια του «θεού» Αγδίστη και δεν μαρτυρείται πουθενά η παρθενία της, ούτε η γέννηση του Άττη στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά το Zeitgeist την συμπεραίνει από την ταύτισή του με το Μίθρα 
  • Δεν σταυρώθηκε ο Άττης, αλλά μεταμορφώθηκε σε πεύκο! 
  • Δεν μαρτυρείται λοιπόν καμμία ανάσταση, αλλά η τιμή του συνδεόταν με το τελετουργικό της Κυβέλης, στα τέλη Μαρτίου.
Περί του Κρίσνα   
Πατέρας του Κρίσνα [34] ήταν ο Vasudeva και μητέρα του η πριγκήπισσα Devaki (Mahabharata 12, 48). Ο Κρίσνα γεννήθηκε στη φυλακή και δεν ήταν ο υιος του Θεού, αλλά «αβατάρ», δηλαδή «φανέρωση» του Θεού, ένας μεταξύ πολλών άλλων. Σύγχρονοι μελετητές θεωρούν ως πιθανή ημερομηνία γέννησης την 18η η την 21η Ιουλίου του 3228 π.Χ. και όχι την 25η Δεκεμβρίου. Κρίσνα σημαίνει στα σανσκριτικά «σκοτεινός» η «μαύρος», όπως και απεικονίζεται, και όχι βέβαια «Χριστός». Είχε έξι αδέλφια μεγαλύτερά του, συνεπώς η μητέρα του δεν ήταν παρθένος όταν τον γέννησε. Ο Κρίσνα γεννήθηκε στη φυλακή (Bhagavata 4,1,4-5), για να αποφύγει το διωγμό του θείου του Kamsa, εξάδελφου της Dewaki, ο οποίος σκότωσε τα αδέλφια του Κρίσνα και μόνο. Δεν μπορούσαν βέβαια στη φυλακή να τον επισκεφθούν ούτε μάγοι, ούτε ποιμένες, ούτε κανένας. Φυσικά δεν υπήρξε άστρο, ούτε φυγή στην Αίγυπτο, παρά μόνο στη φαντασία των θεοσοφιστών του Zeitgeist. Ο Κρίσνα σκοτώθηκε κατά λάθος από το βέλος ενός κυνηγού (Mahabharata 16, 4) και αναλήφθηκε στον ουρανό, αφού συγχώρεσε τον κυνηγό· δεν έσωσε όμως κανέναν, ούτε βεβαίωσε κάποιος την Ανάστασή του. Όλα τα άλλα είναι και πάλι παραποίηση της αληθείας από το Zeitgeist.  

Περίληψη περί του Κρίσνα: 
  • Δεν γεννήθηκε από παρθένο, αλλά από το Βασουντέβα και την Ντεβάκι, ως έβδομο παιδί τους 
  • Δεν υπήρξε άστρο στην Ανατολή 
  • Δεν σταυρώθηκε, αλλά σκοτώθηκε από το βέλος ενός κυνηγού 
  • Δεν μαρτυρούνται θαύματά του, αλλά «προκύπτουν» από μύθους και φαντασιώσεις του ιδίου
Περί του Διονύσου 
Ο συσχετισμός του Διονύσου [35] με τον Ιησού Χριστό, δεν προέρχεται καν από τη γραφίδα κάποιου ερευνητού έστω και προκατειλημμένου, αλλά από έργα του Γερμανού ρομαντικού ποιητή Friedrich Ηölderlin (1770-1843) αρχίζοντας στα έργα του «Άρτος και οίνος» (Brot und Wein, 1800-1801) και «Ο μοναδικός» (Der Einzige, 1801-1803). Ο Διόνυσος δεν αποκαλείτο βέβαια «Άλφα & Ωμέγα» ούτε «Βασιλέας των Βασιλέων», κατά το Zeitgeist, αλλά Βάκχος και Ελευθερωτής, διότι δήθεν ελευθέρωνε κάποιον από τον εαυτό του μέσω της μέθης. Είτε με την εκδοχή της γέννησής του από τον μηρό του Δία μετά το θάνατο της Σέμελης, είτε με την κρητική εκδοχή, της διπλής γέννησής του από την Περσεφόνη και μετά από τη Σέμελη, δεν είναι δυνατόν να ισχυριστεί κανείς ότι πρόκειται περί παρθενογένεσης, αφού φυσιολογικός πατέρας είναι ο Δίας. Η 25η Δεκεμβρίου ως ημερομηνία γέννησης είναι και πάλι παραποιημένη, αφού η ίδια η Murdock, η σύμβουλος του Zeitgeist, παραδέχεται ότι ήταν την 6η η 7η Ιανουαρίου. Ο Διόνυσος δεν είχε πνευματική διδασκαλία, αλλά διέδιδε την παρασκευή και χρήση του κρασιού και η λατρεία του συνδέθηκε με τις θεατρικές παραστάσεις, τη μέθη, τα όργια, μέχρι και τον καννιβαλισμό· συνεπώς δεν υπάρχει καμμιά αναλογία με το Χριστιανισμό η τη Θεία Ευχαριστία.
Στο υποστηρικτικό τους κείμενο Zeitgeist: The Movie, Companion Source Guide, σελ. 44, παραδέχονται ότι «Βασιλεύς Βασιλέων» δεν ονομαζόταν ο Διόνυσος, αλλά πήραν τον χαρακτηρισμό από τον Όσιρι, ο δε χαρακτηρισμός «Άλφα και Ωμέγα», είναι πάλι αμφίβολης προέλευσης, λόγω άγνοιας των αρχαίων ξένων γλωσσών.

Περίληψη περί του Διόνυσου:
  • Δεν γεννήθηκε από παρθένο, αλλά από το Δία και τη Σέμελη η και από την Περσεφόνη 
  • Δεν γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου, αλλά - κατά το μύθο – 6 η 7 Ιανουαρίου 
  • Δεν έκανε θαύματα, παρά μόνο διέδιδε τη χρήση του οίνου 
  • Οι χαρακτηρισμοί «Βασιλεύς Βασιλέων» και «Αλφα και Ωμέγα», όπως ομολογεί το Zeitgeist είναι παρμένοι από αλλού 
  • Ο Διόνυσος δεν σταυρώθηκε, αλλά φαγώθηκε από τους Τιτάνες 
  • Δεν αναστήθηκε, αλλά είτε «μεταφυτεύτηκε» στη Σεμέλη είτε μετενσαρκώθηκε
Το μεγαλύτερο ψέμμα είναι το σύμβολο που παρουσιάζουν για να μας πείσουν ότι ο Διόνυσος σταυρώθηκε. Αλλά στο σύμβολο αυτό δεν απεικονίζεται ο Διόνυσος, αλλά ο ΟΡΦΕΑΣ ΒΑΚΧΙΚΟΣ, και το αντικείμενο έχει αποδειχθεί πλαστό. Αυτό το πρωτοεισήγαγε στην έρευνα ο Robert Eisler, σε μελέτη του το 1921, παρασύροντας και τους Timothy Frecke και Peter Grandy στο βιβλίο τους The Jesus Mysteries, καθώς και τον Otto Kern. Το 1926 οι Robert Zahn και Johannes Reil το απέδειξαν πλαστό και ιταλικής προέλευσης, αναγκάζοντας και τον Otto Kern να διορθώσει τις απόψεις του. Αυτό το γνωρίζουν οι άνθρωποι του Zeitgeist. Το κρύβουν κι επιμένουν στην παραπληροφόρηση. Γιατί; Πάντως, από τις μυθολογικές πηγές προκύπτει ότι ο Διόνυσος δεν σταυρώθηκε, αλλά φαγώθηκε από τους μυθικούς Τιτάνες.
 
Περί της απεικόνισης της δήθεν «σταύρωσης του Διόνυσου»
  • Δεν απεικονίζεται ο Διόνυσος, αλλά -όπως γράφει και η παράσταση- ο «Ορφέας Βακχικός» 
  • Η παράσταση αυτή έχει αποδειχθεί πλαστή από τους Robert Zahn και Johannes Reil το 1926, οπότε διόρθωσαν τις απόψεις τους κι άλλοι επιστήμονες, όπως ο Otto Kern.
Περί του Μίθρα 
Ο Μίθρας [36], θεότητα της συνθήκης και του όρκου στο Ζωροαστρισμό, ήταν δημιούργημα της θεότητος Αχούρα-Μάζντα και δημιουργήθηκε ξεπηδώντας από ένα βράχο. Δεν είχε μητέρα και συνεπώς δεν μπορούμε να μιλούμε για εκ παρθένου γέννηση. Η λατρεία του άρχισε στο ρωμαϊκό και όχι στον ιρανικό κόσμο, τον 1ο μ.Χ. αιώνα, και είναι φυσικό να επηρεάστηκε τελετουργικά από το Χριστιανισμό, καθιερώνοντας «βάπτιση» και «κοινωνία»· η 25η Δεκεμβρίου είναι κι αυτή μετα-χριστιανική προσαρμογή του Μιθραϊσμού, ο οποίος γνώρισε ακμή τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Δεν υπάρχουν γραπτές προχριστιανικές ζωροαστρικές μαρτυρίες γι αυτόν, π.χ. στα Gathas, παρά μόνον σε λατρευτικά κειμήλια. Η απεικόνισή του μεταξύ των 12 ζωδίων δεν έχει καμμία σχέση με 12 μαθητές. Δεν ήταν ο Μίθρας θεός του ήλιου στο ζωροαστρισμό, αλλά ο Hvare.khshaeta· μόνο στον ελληνο-ρωμαϊκό κόσμο, λόγω συγκρητισμού, ο Μίθρας ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα, θεό του ήλιου. Ο άγγελος του μανιχαϊσμού Mitra, ήταν μια διαφορετική οντότητα. Ο Μίθρας δεν σταυρώθηκε, ούτε αναστήθηκε, αλλά μεταφέρθηκε στον παράδεισο μέσα σε ένα άρμα. Όλα τα λοιπά είναι - όπως πάντοτε -προπαγάνδα των συγκρητιστών του Zeitgeist.
Περίληψη περί του Μίθρα : 
  • Δεν γεννήθηκε από παρθένο, αλλά ξεπήδησε από ένα βράχο 
  • Η 25η Δεκεμβρίου ως ημερομηνία γέννησής του είναι μεταγενέστερη και αποτελεί επίδραση του χριστιανισμού 
  • Η απεικόνισή του στο μέσο 12 ζωδίων δεν έχει σχέση με 12 μαθητές 
  • Δεν σταυρώθηκε, ούτε αναστήθηκε, αλλά μεταφέρθηκε με άρμα στον παράδεισο 
Περί της αστρολογικής ερμηνείας της Γεννήσεως και Αναστάσεως του Χριστού [37}
Η θεωρία ότι η χριστιανική εορτή των Χριστουγέννων μεταφέρθηκε στην 25η Δεκεμβρίου για να επισκιάσει και εξαφανίσει την εορτή του θεού «ανίκητου ήλιου» (“Sol Invictus”) εισήχθη στη δυτική έρευνα τον 18ο  αι. βάσει μιας μαρτυρίας χειρογράφου του 12ο αι. Ωστόσο, νεώτερες έρευνες, βασιζόμενες στην αυθεντική μαρτυρία των θύραθεν πηγών και της αρχαίας εκκλησιαστικής γραμματείας, έχουν καταλήξει στο ασφαλές συμπέρασμα, ότι η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου δεν είχε καμμία σχέση με τη λατρεία του ήλιου. Η Εκκλησία της Ρωμης, λόγω της εκεί τηρήσεως των αρχείων του Κράτους, είχε ασφαλή τεκμήρια για το πότε διενεργήθηκε η απογραφή επί Καίσαρος Αυγούστου, κατά την οποία γεννήθηκε ο Χριστός· έτσι εκεί πρώτα καθιερώθηκε ο εορτασμός των Χριστουγέννων την 25η Δεκεμβρίου, διαχωριζόμενος από τα Θεοφάνεια, ενώ στην Κωνσταντινούπολη καθιερώθηκε το 380, στη Β. Αφρική το 430 κ.ο.κ. Πέραν τούτου, η Γέννηση του Χριστού υπολογίζεται σαφώς από την ευαγγελική σύνδεσή της με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, 9 μήνες νωρίτερα, και τον ευαγγελισμό της συλλήψεως του Προδρόμου, ακόμη 6 μήνες νωρίτερα, κατά την Εορτή της Σκηνοπηγίας, δηλαδή στα τέλη Σεπτεμβρίου, αρχές Οκτωβρίου. 
Χρονική αλληλουχία γεγονότων 
  • Η εορτή του Εξιλασμού, η μοναδική εορτή που ο Αρχιερεύς εισέρχεται μόνος εις τα Άγια των Αγίων και το «θυσιαστήριον του θυμιάματος» (Λευιτικόν 16, 29-34), συμπίπτει χρονικώς με τον δικό μας Σεπτέμβριο (7ο μήνα για τους Εβραίους).   
  • Ο Ζαχαρίας, πατέρας του Προδρόμου, μεταβαίνει για την τέλεση της εορτής του Εξιλασμού και λαμβάνει υπόσχεση για τη γέννηση του υιού του, Ιωάννη (Λουκ. 1, 5-22 ) 
  • Μετά την εορτή επιστρέφει στην οικία του και η σύζυγός του, Ελισσάβετ, συλλαμβάνει και κυοφορεί (Λουκ. 1, 23-25) 
  • Μετά από έξι μήνες συλλαμβάνει εκ Πνεύματος Αγίου η Θεοτόκος Μαρία (Λουκ. 1, 26-55) 
  • Τρεις μήνες μετά, δηλαδή 9 μήνες μετά τη σύλληψη του Ιωάννου (τον Ιούνιο), τίκτει η Ελισσάβετ (Λουκ. 1, 56-58) 
  • Μετά από εννέα μήνες κυοφορίας (φυσιολογικώς) γεννάται ο Θεάνθρωπος (Λουκ. 2, 6.7)
  •  Αληλλουχία: τέλη Σεπτεμβρίου (σύλληψη Προδρόμου) + 6 μήνες = τέλη Μαρτίου (σύλληψη Θεανθρώπου εκ Πνεύματος Αγίου) + 9 μήνες κυοφορίας = τέλη Δεκεμβρίου = Χριστούγεννα

****
Η εικόνα του Zeitgeist δείχνει το Σείριο και τα τρία αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα. Ωρίωνας για τους αρχαίους σήμαινε κυνηγός. Άρα τα τρία αστέρια αποτελούν τη «Ζώνη του Κυνηγού», όχι τους «Τρεις Βασιλείς». «Του δε Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εν ημέραις Ηρώδου του Βασιλέως, ιδού μάγοι από ανατολών παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα» (Κατά Ματθαίον 2, 1). Ο Ευαγγελιστής αναφέρει «μάγους», όχι «βασιλείς». Δεν αναφέρει πόσοι ήταν. Ο αριθμός «τρεις» είναι μεταγενέστερη παράδοση που συμπεραίνεται από τον αριθμό των δώρων (χρυσού, λιβάνου, σμύρνας).
 

Τα ψεύδη του Zeitgeist είναι διδασκαλίες της νεοεποχίτικης πλάνης της αστροθεολογίας 
Η αστρολογική ερμηνεία του χρυσού μόσχου και του Μωϋσέως [38] 
Ισχυρίζονται οι θεωρητικοί του Zeitgeist, ότι όταν ο Μωϋσής κατέστρεψε το χρυσό μοσχάρι σηματοδοτούσε το πέρασμα από την εποχή του Ταύρου στην εποχή του Κριού. Ο Ααρών έφτιαξε το χρυσό άγαλμα ενός ειδωλολατρικού θεού, πιθανόν του αιγυπτιακού Άττη. Άλλες θεότητες - δαίμονες με τη μορφή ταύρου ήταν ο Μαρδούκ και ο Μολώχ στην περιοχή της Χαναάν. Επίσης, τα ταυροκαθάψια της μινωικής Κρήτης και ο μύθος του Μινώταυρου δείχνουν ότι υπήρχε λατρεία του ταύρου στην Αν. Μεσόγειο. Ο Μωυσής λοιπόν εναντιώθηκε στην ειδωλολατρική λατρεία, όπως εκφραζόταν τότε μέσω του ταύρου. Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι είχε αστρολογικές γνώσεις. Οι θεωρίες για αστρολογικές εποχές είναι μεταγενέστερες. «Και περιείλοντο πας ο λαός τα ενώτια τα χρυσά τα εν τοις ωσίν αυτών και ήνεγκαν προς Ααρών. Και εδέξατο εκ των χειρών αυτών και έπλασεν αυτά εν τη γραφίδι και εποίησεν αυτά μόσχον χωνευτόν και είπεν, ούτοι οι θεοί σου, Ισραήλ, οίτινες ανεβίβασάν σε εκ γης Αιγύπτου (Έξοδος 32, 3-4)». «Και λαβών (Μωυσής) τον μόσχον, ον εποίησαν, κατέπαυσεν αυτόν εν πυρί και κατήλασεν αυτόν λεπτόν και έσπειρεν αυτόν επί το ύδωρ και επότισεν αυτόν τους υιούς Ισραήλ» (Έξοδ. 32, 20). 

Περί της αστρολογικής ερμηνείας της δήθεν εποχής «των ιχθύων» [39] 
Επίσης ισχυρίζονται ότι ο ερχομός του Χριστού σηματοδοτεί το πέρασμα στην εποχή των Ιχθύων, επειδή οι Χριστιανοί από την εποχή των διωγμών χρησιμοποιούσαν το σύμβολο του ψαριού. Αλλά οι Χριστιανοί χρησιμοποιούν το σύμβολο του ψαριού σχεδόν για ένα και μόνο λόγο. Εξ αιτίας του ακόλουθου αρκτικόλεξου: Ιησούς Χριστός Θεού Υιος Σωτήρ. Αυτός ήταν ένας μυστικός συμβολισμός που χρησιμοποιείτο μόνο κατά την εποχή των διωγμών, για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους οι Χριστιανοί, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από τους διώκτες τους. Δεν υπάρχει αστρολογική αντιστοιχία, αλλά μόνο γλωσσολογική, στην ελληνική, που ήταν η διεθνής γλώσσα της τότε Οικουμένης. Οι συντελεστές του Zeitgeist κάνουν επιλεκτική χρήση των εδαφίων της Αγίας Γραφής που κάνουν λόγο για δύο ιχθείς(Ματθ. 14, 17), ώστε να ταιριάζουν με το αστρολογικό ζωδιακό σύμβολο των (δύο) ιχθύων και αποσιωπούν άλλα που δεν τους ευνοούν, όπου δεν αναφέρονται δύο ιχθύες  (Ματθ. 15, 34), όπως και ότι δεν ήταν η πλειοψηφία των μαθητών του Χριστού ψαράδες. Θρησκειολογική μελέτη αποδεικνύει, ότι στους Αιγυπτίους το ψάρι ήταν σύμβολο μίσους, όπως μαρτυρεί ο Πλούταρχος (Περί Ίσιδος και Οσίριδος 21) και δεν μπορεί λοιπόν να έχει υιοθετηθεί από το Χριστιανισμό.
 
ΙΧΘΥΣ = Ιησούς
Χριστός
Θεού
Υιος
Σωτήρ
 
Περί του τέλους του κόσμου και «αιώνος» [40] 
Για να στηρίξουν αυτό το ψεύδος περί της αστρολογικής σημασίας της λέξης «αιών» οι του Zeitgeist χρησιμοποιούν εδάφιο από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «Και ιδού εγώ μεθ΄ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28, 20). Μεταφράζουν ψευδόμενοι τη λέξη «αιών» ως την εποχή των Ιχθύων, δηλαδή ότι ο Κύριος θα είναι μαζί μας μέχρι το τέλος της εποχής των Ιχθύων. Αλλά η πραγματική ερμηνεία είναι ότι ο Κύριος θα είναι μαζί μας μέχρι τη συντέλεια του κόσμου, σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Η απόδειξη είναι προφανής και μόνον από το εξής: όταν οι μαθητές ρώτησαν τον Κύριο «ειπέ ημίν πότε ταύτα έσται και τι το σημείον της σής παρουσίας και της συντελείας του αιώνος”(Ματθ. 23, 3), ο Κύριος τους μίλησε για το τέλος του κόσμου και όχι για το τέλος του αιώνα η κάποιας άλλης εποχής. Επίσης, όταν μιλάει για το «πυρ το αιώνιον» (Ματθ. 25, 41),αναφέρεται σε τιμωρία ατελεύτητη και όχι περιορισμένης διάρκειας π.χ. εκατονταετούς. Συνεπώς, ο «αιών» έχει την έννοια του παντοτινού, και «η συντέλεια του αιώνος» αναφέρεται στο τέλος του χρόνου, που είναι συνυφασμένος με την ανθρώπινη ιστορία. Δεν δηλώνει εποχή. Είναι βεβαίως απίθανον ότι ο Χριστός θα φαινόταν να ακολουθεί αστρολογικές προδιαγραφές, ενώ ο Μωσαϊκός Νόμος ήταν απολύτως καταδικαστικός έναντι της αστρολογίας (Δευτερονόμιον 4, 19) [41]. 
Περί του κατακλυσμού [42] 
Άλλος ισχυρισμός του Zeitgeist είναι ότι η διήγηση του παλαιο-διαθηκικού βιβλίου τηςΓενέσεως, περί του κατακλυσμού στις μέρες του Νώε, είναι παρμένη από το βαβυλωνικαόΈπος του Γιλγκαμές. Όμως, η χρονολόγηση του Έπους του Γιλγκαμές το τοποθετεί όχι στο 2600 π.Χ. κατά το Zeitgeist, αλλά στο 1700 π.Χ. (W. KELLER, Η Βίβλος ως ιστορία λαών και των πολιτισμών, μτφρ. Α. Παπαδημητρίου, εκδ. «Ιστορική Βιβλιοθήκη», Αθήναι 1968, σελ. 54), δηλαδή αρκετά σχεδόν μετά τα έτη του Πατριάρχου Αβραάμ, άλλοι δε ειδικοί θεωρούν ως χρόνο της τελικής του διαμόρφωσης τον 13ο π.Χ. αι., δηλαδή περίπου συγχρόνως με τη συγγραφή της Πεντατεύχου από το Μωϋσή· ήταν ο ίδιος ο Γιλγκαμές, ο Σουμέριος ηγεμόνας της Ουρούκ, που τοποθετείται ιστορικώς περί το 2650 π.Χ. και όχι το Έπος. Πέραν τούτου, είναι σαφές ότι το ιστορικό γεγονός του κατακλυσμού μαρτυρείται σε πολλές διαφορετικές εκδοχές, διότι αποτελεί πανάρχαια κοινή παράδοση των ανθρώπων και δεν έχει επηρεάσει ούτε η Βίβλος το Έπος του Γιλγκαμές, ούτε και το αντίστροφο. Πάντως, και πάλι η ταινία είναι αναληθής όταν αναφέρει στις ομοιότητες, ότι και στο έπος του Γιλγκαμές οι άνθρωποι τιμωρούνται για αμαρτίες· πέραν των σημαντικών λοιπών διαφορών, μία από τις οποίες είναι η πολυθεΐα στο Έπος, είναι φανερό ότι στο βαβυλωνιακό αυτό κείμενο, όπως σημειώνει ο William L. Moran, οι άνθρωποι δεν τιμωρούνται για αμαρτίες, αλλά επειδή έτσι θέλησαν οι θεοί [43]. 

Σύγκριση των δύο διηγήσεων του κατακλυσμού [44]
 
Κατακλυσμός της
Γενέσεως

1.Αποστέλλονται κόρακας και περιστέρι
2. Ο κατακλυσμός διαρκεί 1 έτος και 10 μέρες (μέχρι να ξηραθούν τα νερά)
3. Η κιβωτός είχε τέλειες διαστάσεις
4. Η διήγηση της Γενέσεως είναι σοβαρή, μονοθεϊστικού χαρακτήρα

Κατακλυσμός του 
Έπους του Γιλγκαμές

1.Αποστέλλονται περιστέρι, χελιδόνι και κόρακας
2. Ο κατακλυσμός διαρκεί 14 μέρες
3. Η κιβωτός είχε διαστάσεις κύβου, ακμής 140 πήχεων, λογικά αδύνατη να επιπλεύσει 
4.Η διήγηση του έπους βρίθει από διηγήσεις μειωτικές για τους θεούς, είναι δε πολυθεϊστική
Περί Μωυσέως  
Ο ισχυρισμός του Zeitgeist [45], ότι η διήγηση για τη σωτηρία του Μωυσή από τα νερά του Νείλου είναι αντιγραφή από ανάλογο μύθο σχετικά με τον βασιλιά Σαργών της Ακκάδ, καταρρίπτεται από τη σύγχρονη έρευνα.  
Ανεξάρτητα από το ότι ο Σαργών έζησε την 3η π.Χ. χιλιετία, ενδέχεται ο μύθος περί της διάσωσής του στο ποτάμι να είναι μεταγενέστερος, μεταγενέστερος δε και της παρόμοιας διήγησης της Εξόδου για τον Προφήτη Μωυσή· μάλιστα ο Brian Lewis, μεταφραστής του μύθου του Σαργών από την νεο-ασσυριακή γλώσσα, θέτει ευρέα χρονικά όρια για τον μύθο, από το 2039 έως το 627 π.Χ. ενώ με πολύ σημαντικά στοιχεία ο ίδιος θεωρεί το κείμενο γραμμένο περί το 725-701 π.Χ., δηλαδή μετά τη συγγραφή της Εξόδου από το Μωυσή. Η άλλη, η σουμεριακή έκδοση του ίδιου αυτού μύθου, παλαιότερη της νεο-ασσυριακής, ανακαλύφθηκε αργότερα στα ερείπια της Ουρούκ και παρέχει εντελώς διαφορετική εκδοχή της ζωής του Σαργών, οπότε αυξάνεται η πιθανότητα να έχει επηρεάσει η Έξοδος την άλλη, την νεο-ασσυριακή και χρονικά δεύτερη εκδοχή του μύθου. Άρα, δεν αντιγράφει η Έξοδος τη διήγηση του Σαργών, αλλά συμβαίνει το αντίθετο. 
Το Zeitgeist για να κάνει τους μύθους να μοιάζουν μεταξύ τους, αναφέρει με τα λόγια του Peter Joseph, ηχητικά, τον Akki που ανέσυρε το καλάθι από τον Ευφράτη, ως βασιλική μαία (“royal midwife”), ενώ ήταν άνδρας. Υπάρχουν κι αξιοσημείωτες διαφορές: η μητέρα του Σαργών ήταν αρχιέρεια, κατά τη γνώμη του ειδικού Brian Lewis. Τοποθέτησε τον υιό της σε ένα καλάθι και το άφησε να επιπλέει στον Ευφράτη. Το βρήκε ο νερουλάς Akki και υιόθετησε τον Σαργών. Επίσης, κατά τον Brian Lewis, οι ομοιότητες αυτές υπάρχουν σε 72 ακόμη μύθους σε όλο τον κόσμο, συμεπριλαμβανομένου και του Superman! (B. Lewis, The Sargon Legend, 1978, p. 149). Ποιος δανείστηκε από ποιόν; Εκτός από τις λίγες ομοιότητες, υπάρχουν πολλές διαφορές. Ο Φαραώ διέταξε να σκοτώνουν όλα τα αρσενικά παιδιά των Εβραίων. O Ur-Zababa μόνο το Σαργών. Τον Μωυσή ανέθρεψε η κόρη του Φαραώ. Τον Σαργών ένας νερουλάς. Ο Μωυσής μεγάλωσε ανάμεσα σε ευγενείς. Ο Σαργών ανάμεσα σε ανθρώπους φτωχούς.
 
Περί Μωυσέως και Σαργών 
  • Ο Σαργών έζησε την 3η χιλιετία π. Χ., αλλά ο νεο-ασσυριακός μύθος γι αυτόν μπορεί να είναι μεταγενέστερος, ως και τον 7ο αι. π.Χ. 
  • η παλιότερη, σουμεριακή, έκδοση του μύθου του Σαργών είναι παντελώς διαφορετική από την νεο-ασσυριακή, με το ποτάμι, άρα η δεύτερη, η νεο-ασσυριακή είναι πολύ πιθανό να έχει επηρεαστεί από την Παλαιά Διαθήκη και όχι το αντίστροφο 
  • υπάρχουν αξιοσημείωτες διαφορές στις δύο διηγήσεις, περί Μωυσέως και Σαργών 
  • Περί των αναλογιών της ιστορίας της Νομοδοσίας του Μωυσή [46]
Η παράδοση του Νόμου από το Θεό στο Μωυσή, παραλληλίζεται από το Zeitgeist με άλλες διηγήσεις νομοδοσιών, του Μανού στην Ινδία, του Μίνωα στην Κρήτη και του Μίση στην αίγυπτο, για να φανεί η δήθεν σύγκλιση και προσέγγιση των θρησκευτικών διηγήσεων. Όμως και πάλι οι συντελεστές του Zeitgeist, βασιζόμενοι στις θεοσοφικές τους προκαταλήψεις, αποκρύπτουν τις διαφορές και διαπράττουν νοθεία: κατ’ αρχάς η νομοθεσία του Μανού στην Ινδία χρονολογείται περί το 200 π.Χ., δηλαδή 1000 περίπου έτη μετά τη  μωσαϊκή νομοθεσία· στην Κρήτη νομοθέτης δεν θεωρείται από την ελληνική μυθολογία ο Μίνως, αλλά ο αδελφός του Ραδάμανθυς· είναι ο Πλάτων και ο Παυσανίας μόνο που θεωρούν νομοθέτη τον Μίνωα, παρεξηγώντας τον Όμηρο, και βέβαια η σχετική παράδοση προέρχεται από χρόνια μεταγενέστερα της μωσαϊκής νομοθεσίας. Ο Μίσης, όσο κι αν ερευνήσαμε, δεν ευρίσκεται πουθενά· είναι εφεύρημα των συντελεστών της ταινίαςγια να εμπλουτίσουν την ομοιότητα των ονομάτων των νομοδοτών, αφού και οι ίδιοι οι συντελεστές Peter Joseph και Acharya S (D.M. Murdock) διαφωνούν για την καταγωγή του Μίση, ενώ η κοινή τους πηγή, ο Lloyd Graham, αφού έγραψε άπαξ γι΄ αυτόν, μετά τον «εξαφάνισε». 
 
Περί νομοδοτών 
  • Ο Μανού των Ινδών, στο 200 π.Χ., ήταν 1000 χρόνια μεταγενέστερος του Προφήτου Μωυσή 
  • Ο Μίνως δεν θεωρείται (με εξαίρεση τον Πλάτωνα και τον Παυσανία) νομοθέτης της Κρήτης, αλλά ο αδελφός του ο Ραδάμανθυς, η δε σχετική παράδοση είναι και πάλι μεταγενέστερη του Μωυσή 
  • Περί του Μίση δεν γνωρίζει κανείς, παρά μόνο οι δημιουργοί του Zeitgeist και ένας ακόμη επιστήμονας, διαφωνούν δε μεταξύ τους
Περί αναλογίας δέκα εντολών  και Βίβλου των Νεκρών [47] 
Η υποτιθέμενη «κλοπή πνευματικού υλικού» των Δέκα Εντολών από την αιγυπτιακή «Βίβλο των Νεκρών» είναι και πάλι θεοσοφικός μύθος. Συγκεκριμένα είναι και πάλι η ιδρύτρια του θεοσοφισμού Έλενα Μπλαβάτσκυ που ισχυρίζεται, στο βιβλίο της Ίσις Αποκεκαλυμμένη (Isis Unveiled) ότι οι Δέκα Εντολές, όπως και η Καινή Διαθήκη, το Βιβλίο του Ιώβ και ο Σατανάς είναι δάνεια από την Αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών. Μια προσεκτική ματιά, όμως, αποδεικνύει ότι ουσιαστικά μόνο πέντε εντολές από τις δέκα του Μωσαϊκού Νόμου βρίσκονται εκεί. Αυτές αντιστοιχούν στις πολύ κοινές, σε κάθε πολιτισμό, απαντώμενες απαγορεύσεις περί κλοπής, φόνου, ψευδομαρτυρίας, μοιχείας και προς τον Θεόν επιορκίας, που προέρχονται από τις επιταγές της συνείδησης (Ρωμ. 2, 14-16). Παραμένει η ουσιαστικώτατη διαφορά του πολυθεϊσμού και της ειδωλολατρίας των Αιγυπτίων, που απαγορεύονται στις δύο πρώτες εντολές του Μωσαϊκού Δεκαλόγου «ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλήν εμού» και «ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον» (Έξοδ. 20, 3.4). Στην ταινία του Zeitgeist, με την επιλεκτική αναφορά τριών κοινών εντολών, ο θεατής αφήνεται να υποθέσει παραπλανητικώς, ότι και οι Δεκα Εντολές ταυτίζονται με τα δήθεν πρότυπά τους από τη Βίβλο των Νεκρών. Ήταν όμως αδύνατον οι Ιουδαίοι, αυστηρώς περιχαρακωμένοι έναντι των άλλων θρησκειών, να δεχθούν δάνεια από ξένη θρησκεία και μάλιστα την αιγυπτιακή.
 
Περί Μωσαϊκού Δεκαλόγου και «Βίβλου των Νεκρών» 
  • μόνο 5 εντολές μοιάζουν μεταξύ τους στα δύο κείμενα 
  • αυτές οι 5 εντολές είναι οι παναθρώπινες εντολές της συνείδησης 
  • είναι βασικότατη η διαφορά των 2 πρώτων Εντολών περί ειδωλολατρίας και πολυθεΐας στα δύο κείμενα
Ιησούς και Ιωσήφ  
Προσπάθεια του Zeitgeist είναι να δείξει ότι η θρησκευτική πίστη είναι επανάληψη των ιδίων θρησκευτικών μύθων με παραλλαγές, οπότε η ζωή του Χριστού δεν παρουσιάζει κάποια πρωτοτυπία. 
Περί μεταφορών από ένα πρόσωπο εις άλλο (πάγκαλος Ιωσήφ) 
Ισχυρίζονται λοιπόν,  ότι ο Ιωσήφ [48] είχε θαυματουργική γέννηση: «Εμνήσθη δε ο Θεός της Ραχήλ, και επήκουσεν αυτής ο Θεός και ανέωξεν αυτής την μήτραν» (Γεν. 30, 22).Το ίδιο ισχύει όμως και για τη γέννηση του Δάν: «και είπε Ραχήλ, έκρινέ μοι ο Θεός και επήκουσε της φωνής μου και έδωκέ μοι υιόν. Δια τούτο εκάλεσε το όνομα αυτού Δάν», ο οποίος γεννήθηκε πριν από τον Ιωσήφ. Επίσης, στην περίπτωση του Ισσάχαρ: «και επήκουσεν ο Θεός Λείας, και συλλαβούσα έτεκε τω Ιακώβ υιόν πέμπτον» (Γεν 30, 6.17). Μολονότι τονίζεται η βοήθεια του Θεού, όπως συμβαίνει και σε άλλες γεννήσεις της Παλαιάς Διαθήκης, ιδιαίτερα εκεί όπου έχουμε υπέρβαση της στειρότητας, της παθολογικής η του γήρατος, όπως λ.χ. και στην περίπτωση της γεννήσεως του Ισαάκ από τη Σάρρα (Γεν. 18,11. 21,1-3) και του Σαμουήλ από την Άννα (Α΄ Βασ. 1,5-7.19.20.), όμως στη γέννηση των υιών του, ο Ιακώβ συμμετέχει. Πρόκειται για γεννήσεις φυσιολογικές και όχι εκ Παρθένου και Πνεύματος Αγίου. Ισχυρίζονται ακόμη ότι ο Ιωσήφ είχε δώδεκα αδέλφια, όπως ο Χριστός είχε δώδεκα μαθητές. Αλλά ο Ιωσήφ είχε ένδεκα αδέλφια και αυτός ήταν το δωδέκατο. Είχε επίσης και μία αδελφή, τη Δείνα (Γεν. 34). Ισχυρίζονται, ότι ο Ιωσήφ πουλήθηκε για είκοσι ασημένια νομίσματα, ενώ ο Ιησούς για τριάντα. Αλλά το κείμενο λέει: «και απέδοντο Ιωσήφ τοις Ισμαηλίταις είκοσι χρυσών» (Γεν. 37, 28). Πουλήθηκε έναντι χρυσών και όχι 30 ασημένιων νομισμάτων. Ισχυρίζονται ότι άρχισε το έργο του σε ηλικία 30 χρόνων, όπως ο Ιησούς. Αλλά όταν πουλήθηκε στους Αιγύπτιους ο Ιωσήφ ήταν 17 χρονών(Γεν. 37, 2) και στη φυλακή έμεινε δύο χρόνια (Γεν. 41, 1). Ο υπολογισμός τους, λοιπόν, έχει σκοπίμως παραποιημένο αποτέλεσμα. Λένε επίσης, ότι ο Ιωσήφ προδόθηκε από τον αδελφό του Ιούδα, ενώ ο Ιησούς από τον μαθητή του Ιούδα. Αλλά ο Ιωσήφ δεν προδόθηκε. Πουλήθηκε ως σκλάβος και στην πώληση, μαζί με τον Ιούδα συμφώνησαν και όλα τα άλλα αδέλφια. Στην προδοσία του Ιούδα, αντιθέτως, δεν υπήρχαν συνεργάτες. Οι άλλοι μαθητές δεν γνώριζαν τίποτε. Εξάλλου το όνομα Ιούδας ήταν πολύ διαδεδομένο. Πρόκειται για απλή συνωνυμία. Δεν υπάρχουν ομοιότητες στην ιστορία της πώλησης του Ιωσήφ και της προδοσίας του Ιησού Χριστού. Πρόκειται για μια ακόμη νοθεία της αλήθειας από τις πολλές του Zeitgeist. 

Περί  Ιησού Χριστού και Ιωσήφ του Παγκάλου 
  • είναι άλλο πράγμα η εκ Παρθένου γέννηση του Χριστού Ιησού και άλλο πράγμα οι φυσιολογικές γεννήσεις με την ευλογία η και τη θαυματουργία του Θεού, όπως του Ιωσήφ και του Δαν από τη Ραχήλ, του Ισσάχαρ από τη Λεία, του Ισαάκ από τη Σάρρα, του Σαμουήλ από την Άννα κ.ο.κ. 
  • Ο Ιησούς πουλήθηκε έναντι 30 αργυρών και ο Ιωσήφ έναντι 20 χρυσών και όχι αργυρών νομισμάτων, όπως λέει το Zeitgeist. 
  • Ο Ιησούς άρχισε το έργο του στα 30, ο Ιωσήφ  πήγε στην αίγυπτο στα 17 και έμεινε 2 χρόνια στη φυλακή 
  • Ο Ιησούς προδόθηκε από έναν, ο Ιωσήφ πουλήθηκε από όλους
Η απολογία του αγίου Μάρτυρος Ιουστίνου
 
Περί της μαρτυρίας του Αγίου Ιουστίνου 
Η ταινία Zeitgeist ισχυρίζεται [49], ότι ο άγιος Μάρτυρας Ιουστίνος (ca. 110-165) γνώριζε τις υποτιθέμενες ομοιότητες του Χριστιανισμού με τις παγανιστικές λατρείες. Επικαλούνται γι’ αυτό δύο εδάφια από την Α΄ Απολογία του. Το κείμενο έχει ως εξής: «Και όταν επίσης λέμε πως ο Λόγος - ο πρωτότοκος του Θεού προήλθε χωρίς σαρκική ένωση, και πως Εκείνος, ο Ιησούς Χριστός, ο Διδάσκαλός μας, σταυρώθηκε και πέθανε και αναστήθηκε και ανέβηκε στον ουρανό δεν κάνουμε τίποτε διαφορετικό από αυτά που εσείς πιστεύετε για εκείνους που θεωρείτε υιούς του Δία. Διότι γνωρίζετε πόσους υιούς οι αξιότιμοι συγγραφείς σας απέδωσαν στο Δία : τον Ερμή τον ερμηνευτικό λόγο και δάσκαλο των πάντων. Τον Ασκληπιό, ο οποίος ήταν μεν μέγας ιατρός, αλλά θανατώθηκε από κεραυνό και έτσι ανέβηκε στον ουρανό, κι επίσης τον Βάκχο, αφού είχε διαμελισθεί, καθώς και τον Ηρακλή, όταν ρίχθηκε μέσα στις φλόγες προκειμένου να γλιτώσει από τους μόχθους του και τους υιούς της Λήδας και τους Διόσκουρους και τον Περσέα –υιό της Δανάης και του Βελλερεφόντη - ο οποίος αν και προήλθε από θνητούς ανέβηκε στους ούρανούς επάνω στον Ίππο Πήγασο. Και τι να πω για την Αριάδνη και εκείνους που - σαν αυτή -έχουν δηλωθεί ως τοποθετημένοι ανάμεσα στα αστέρια; Και εκείνοι εκ των αυτοκρατόρων που πεθαίνουν εν μέσω υμών, τους οποίους θεωρείτε άξιους αγιοποίησης και για λογαριασμό των οποίων παρουσιάζετε κάποιον που ορκίζεται πως έχει δεί τον φλεγόμενο Καίσαρα να ανεβαίνει στον ουρανό από τη φλεγόμενη νεκρική πυρά; Και όσο για τα είδη των πράξεων που έχουν καταγραφεί για αυτούς τους υποτιθέμενους υιούς του Διός, δεν χρειάζεται να τα αναφέρουμε, για όσους ήδη το γνωρίζουν. Αυτό μόνο θα αναφέρουμε: πως έχουν γραφεί για το όφελος και την ενθάρρυνση νεαρών μαθητών, καθότι όλοι θεωρούν τιμητικό να μιμούνται τους θεούς. Όμως, επ΄ ουδενί δεν υπάρχει τέτοια σκέψη σε κάθε καλά προετοιμασμένη ψυχή, σε ό,τι αφορά τους θεούς να πιστεύει πως ο ίδιος ο Δίας, ο κυβερνήτης και δημιουργός των πάντων, ήταν και πατροκτόνος και υιος πατροκτόνου, και πως συνεπαρμένος από την αγάπη ποταπών και άσεμνων ηδονών, εισήλθε στο Γανυμήδη καθώς και σε τόσες γυναίκες τις οποίες είχε βιάσει, και πως οι υιοί του ενέκριναν τις πράξεις του». Ιουστίνου Μάρτυρος, Α΄ Απολογία, 21 
Ο Άγιος Ιουστίνος εδώ δεν μελετά ομοιότητες μεταξύ της Αλήθειας του Χριστιανισμού και των μύθων των ειδωλολατρών, αλλά (1) εξηγεί στην αρχή ότι αυτά που πιστεύουν οι Χριστιανοί για την Ανάσταση του Χριστού, δεν είναι ούτε εξωφρενικά, ούτε παράλογα, συγκρινόμενα με τους ειδωλολατρικούς μύθους, και (2) σημειώνει ότι -αντιθέτως- εξωφρενικά, παράλογα και αισχρότατα, ανάξια του Θεού, είναι όσα πιστεύουν οι παγανιστές για τους θεούς τους, τα οποία μάλιστα τα παραθέτουν και ως παραδείγματα προς μίμηση στους νέους τους. Γι’ αυτό άλλωστε και το κείμενο του Αγίου Ιουστίνου λέγεται «Απολογία», διότι απολογείται για την πίστη των Χριστιανών έναντι του Ρωμαίου Αυτοκράτορος Αντωνίνου του Ευσεβούς, στον οποίον και απευθυνόταν. Είναι φανερό, - όπως παραδέχεται και το Zeitgeist - ότι ο Άγιος Ιουστίνος αποδίδει τις ομοιότητες μεταξύ Ιουδαϊσμού και Πλατωνισμού στην εκ μέρους των εθνικών κλοπή θρησκευτικών στοιχείων από τον Ιουδαϊσμό · και αυτό όμως είναι αληθές, εφ’ όσον και από τον Πλούταρχο (Περί Ίσιδος και Οσίριδος 4) μαρτυρείται γνωριμία σημαντικών μορφών της ελληνικής σκέψης με τα θρησκευτικά δρώμενα της Αιγύπτου.  
Η ειρωνεία του Zeitgeist περί διαβόλου [50]
Η ανάμειξη των δαιμονικών δυνάμεων στην κλοπή θρησκευτικών στοιχείων από τον Ιουδαϊσμό προς τον Ελληνισμό, την οποίαν οι οπαδοί του Zeitgeist ειρωνεύονται, δεν θα έπρεπε να παραξενεύει κανέναν· διότι οι διδάσκαλοι του Zeitgeist επιφανείς Θεοσοφιστές και Τέκτονες, η Μπλαβάτσκυ, ο Πάικ κ.α., είχαν οι ίδιοι πάρα πολλές επαφές με «πνεύματα» από το υπερπέραν, σύμφωνα με τα ίδια τα γραπτά τους, τα οποία πνεύματα μάλιστα, τους παραδίδουν δήθεν και «αρχαία σοφία».
Ο Άγιος Ιουστίνος, ο Μάρτυς και Απολογητής, 
  • δεν εξισώνει τη χριστιανική διδασκαλία με τις άλλες θρησκείες, διότι τότε δεν θα διωκόταν ο Χριστιανισμός, αλλά απολογείται για την ανωτερότητα της χριστιανικής Πίστης 
  • αναφέρει τους ειδωλολατρικούς μύθους, για να δείξει ότι οι ειδωλολάτρες πιστεύουν σε πράγματα παράλογα, αλλά και ανήθικα, τα οποία τα θέτουν και ως παράδειγμα για μίμηση 
  • άρα δεν πρέπει να κατηγορούνται οι Χριστιανοί, των οποίων η διδασκαλία είναι σεμνότατη και σε σχέση με τους μύθους πολύ πιο αποδεκτή 
  • το Zeitgeist βασίζεται σε διδασκαλίες της Θεοσοφίας που πηγάζουν από πνεύματα – «Μαχάτμας» (Μπλαβάτκσυ κ.α.).  Γιατί ειρωνεύεται όσα λέγει ο Ιουστίνος περί του διαβόλου;
Περί της ιστορικότητος του προσώπου του Ιησού  
Προσπαθώντας να κλονίσουν την πίστη στην ιστορική ύπαρξη του Ιησού Χριστού από τη Ναζαρέτ, οι παραγωγοί της ταινίας παραποιούν [51], σύμφωνα με την πρακτική πολλών παλαιοτέρων εχθρών του Χριστιανισμού, τα στοιχεία της μαρτυρίας των μη χριστιανικών ιστορικών πηγών περί του Ιησού. Σύμφωνα με το Zeitgeist μόνον 4 ιστορικοί, οι  Ιώσηπος, Πλίνιος ο Νεώτερος, Σουετώνιος και Τάκιτος αναφέρουν τα περί Χριστού, και από αυτών τις μαρτυρίες, εκείνη του Ιωσήπου έχει αποδειχθεί νόθος. 
Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Κατ’ αρχάς δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι οι ίδιοι οι μαθητές του Κυρίου και οι άμεσοι μαθητές εκείνων, Απόστολοι, Ευαγγελιστές κ.α., είναι αξιόπιστοι ιστορικοί μάρτυρες, εφ’ όσον δεν είναι δυνατόν να έχουν πεθάνει μαρτυρικά για χάρη μιας ψευδούς πίστεως, ούτε βέβαια να έχουν πάθει ομαδική πλάνη. Άλλωστε, ήταν φυσικό η θεϊκή αίγλη του προσώπου του Χριστού και της Εκκλησίας Του να μεταστρέφει στο χριστιανισμό όλους τους καλοπροαίρετους σοφούς που ήλθαν σε επαφή είτε με τον Χριστό, είτε με τους θεοφόρους Πατέρες. Γιατί να απορρίπτεται η μαρτυρία τους;  
Πλήν τούτου, περί του προσώπου του Χριστού μαρτυρούν συνολικώς στους 2 πρώτους μ.Χ. αιώνες δεκατέσσερις διαφορετικές εξω-χριστιανικές πηγές, ενώ και η μαρτυρία του Ιώσηπου, αν αφαιρεθούν τα τμήματα που υποτίθεται πως νοθεύθηκαν, δεν παύει να είναι μια ισχυρότατη ιστορική μαρτυρία. 

Εξω-χριστιανικές μαρτυρίες για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, τους δύο (2) πρώτους μ.Χ. αιώνες.

1. Φλάβιος Ιώσηπος
2. Πόντιος Πιλάτος
3. Θαλλός
4. Μαρά Βαρ Σεραπίων
5. Τάκιτος
6. Σουετώνιος
7. Πλίνιος ο Νεώτερος
8. Νουμήνιος
9. Φλέγων
10. Γαληνός
11. Λουκιανός
12. Κέλσος
13. Αιρετικοί (Βασιλείδης, Ουαλεντίνος, Μαρκίων)
14. Ταλμούδ (Gemara Sanhedrin, Toledoth Jeschu )
Η απλοϊκή επιχειρηματολογία του Zeitgeist [52] αφ’ ενός περί της εκμεταλλεύσεως της δήθεν «ιδέας» του Ιησού Χριστού από τον Μ. Κωνσταντίνο για τη δημιουργία ισχυρής θρησκείας αφ’ ετέρου δε περί της αυταρχικότητας της εκκλησιαστικής εξουσίας, ως κρατικής δυνάμεως είναι επιπλέον και αστήρικτη. Πρώτον, διότι η ιστορία της παπικής αυλής, της λεγομένης «εκκλησίας», δεν πρέπει να ταυτίζεται με την αληθή εκκλησία· και μόνον η δημιουργία παπικού κράτους και η σύγχυση κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, ως παπο-καισαρισμός, απαγορεύεται αυστηρά από τις αιώνιες εκκλησιαστικές διατάξεις. Στην Ορθοδοξία δεν υπήρξε ούτε «ιερά εξέταση», ούτε σταυροφορίες, κ.τ.σ., αλλ’ αντιθέτως οι ίδιοι οι Άγιοι, όπως ο Θεόδωρος ο Στουδίτης (759-826), προστάτευαν το δικαίωμα των αιρετικών στη ζωή. Η Εκκλησία εμπότισε την πολιτεία με το πνεύμα της φιλανθρωπίας, και τα πρώτα οργανωμένα νοσοκομεία και φιλανθρωπικά ιδρύματα οργανώθηκαν στην ορθόδοξη ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Υπήρχε ανεκτικότητα προς τους ξένους, αλλά και ειρηνική ιεραποστολή, χωρίς αποικιοκρατικές επιδιώξεις· πρότυπο της ευσεβούς ζωής ήταν το ασκητικό ιδεώδες, γι’ αυτό και πολλοί αξιωματούχοι, αλλά και Βασιλείς, τελείωσαν τη ζωή τους ως Μοναχοί. Είναι χαρακτηριστική η διοργάνωση από τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες γευμάτων, όπου συνέτρωγαν μαζί με πτωχούς και ορφανά, όπως έκαναν ο Ρωμανός Α΄ ο Λεκαπηνός (920-944) και ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος (913-959). 
Γνωστός ιστορικός γράφει χαρακτηριστικά: «Όπως κύριο στοιχείο της χριστιανικής ανθρωπολογίας ήταν η ανεκτίμητη αξία και το υπέροχο μεγαλείο του ανθρωπίνου προσώπου, που όχι μόνο πλάσθηκε “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” προς τον Θεό της χριστιανικής πίστεως, αλλά τιμήθηκε και με την ενανθρώπηση του “Υιού και Λόγου του Θεού”, έτσι και το βασικό στοιχείο της δομής της βυζαντικής κοινωνίας υπήρξε το ανθρώπινο πρόσωπο, το οποίο κατοχυρώθηκε όχι μόνο με την ανάλογη προσαρμογή του Δικαίου και της Δικαιοσύνης, αλλά και με τη γενικότερη λειτουργία των διοικητικών θεσμών της αυτοκρατορίας. Η επίδραση της χριστιανικής ανθρωπολογίας στη βυζαντινή κοινωνία υπήρξε προοδευτική, γιατί η διδασκαλία της Εκκλησίας δεν ήταν δυνατόν να ανατρέψη τις καθιερωμένες δομές με κοινωνικά μέσα. Το απλό κήρυγμά της για την ισότητα όλων των μελών της βυζαντινής κοινωνίας δεν κατάργησε αυτόματα και το θεσμό της δουλείας, ο οποίος είχε ζυμωθή οργανικά με τη δομή της κλασσικής ελληνικής και της ρωμαϊκής κοινωνίας, οπωσδήποτε όμως κλόνισε κάθε έρεισμά του στη νέα ηθική του χριστιανού ανθρώπου και περιόρισε προοδευτικά και μέχρι την τελική τους κατάργηση τις θεσμοποιημένες μορφές και την έκταση του φαινομένου». Και λίγο παρακάτω: «Ο μόνος πραγματικά και αντικειμενικά ελεύθερος από κοινωνικές διακρίσεις χώρος για όλους τους πολίτες της αυτοκρατορίας ήταν η θρησκευτική κοινότητα, η οποία στο ναό, ως αισθητό κέντρο του καθ΄ όλου θρησκευτικού βίου, διακήρυσσε τις αρχές της ισότητας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης ως καθολικών προνομίων για κάθε βυζαντινό πολίτη, γι΄ αυτό και η εξαρτημένη αγροτική σχέση δεν αποτελούσε κώλυμα για την είσοδο και την εξέλιξη στον κλήρο της Εκκλησίας [...] Το κριτήριο αυτό ήταν σημαντικό, γιατί η ενοριακή ζωή ήταν οργανικό και εξαίρετο στοιχείο του ιδιωτικού βίου των βυζαντινών, αφού αποτελούσε μία από τις πιο χαρακτηριστικές εκφράσεις του κοινωνικού τους βίου» [53].  
Από τα ανωτέρω είναι σαφές ότι δεν υπάρχει καμμιά σχέση του Βυζαντίου με τη μεσαιωνική Δύση και την ένταξη του Κλήρου στην φεουδαρχική αριστοκρατία, όπως συνέβη εκεί. Άλλωστε, ο ισχυρισμός του Peter Joseph στο Zeitgeist, ότι τα χριστιανικά δόγματα καθιερώθηκαν το 325 μ.Χ. στην Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας είναι και ανόητος και ανακριβής· τα δογματα της Εκκλησίας, η πίστη στην Αγία Τριάδα, στη Θεότητα του Χριστού και την Ανάστασή του, ήταν εξ’ αρχής καθιερωμένα στην Εκκλησία, η οποία και αποδείχθηκε ειρηνική νικήτρια του ειδωλολατρικού ρωμαϊκού κράτους, με την επιμονή της σε αυτά μέσω των μαρτυρικών αιμάτων εκατομμυρίων αγίων· και κανείς δεν αγιάζεται ούτε πεθαίνει με διωγμούς και βασανιστήρια για μια αστρολογική ιδέα ... 
Οι συντελεστές του Zeitgeist δεν φέρουν καμμιά σοβαρή απόδειξη για τους ισχυρισμούς τους. Αναμειγνύουν πράγματα ανόμοια μεταξύ τους και δημιουργούν ψεύδη. Αποκρύπτουν τα στοιχεία που καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς τους, ενώ είναι εις γνώσιν τους. Και το χειρότερο απ’ όλα: χρησιμοποιούν εδάφια από την Αγία Γραφή και τα έργα των Αγίων, διαστρεβλώνοντάς τα. Είναι συνειδητοί ψεύτες και αυτό βέβαια δεν είναι εντελώς παράδοξο:διότι στη θεοσοφική διδασκαλία δεν υπάρχει η έννοια της αμαρτίας [54], αλλά σύμφωνα με το πανθεϊστικό της μοντέλο, όπου «όλα είναι ένα», εκεί σκότος και φως, καλό και κακό αναμειγνύονται και αμαρτία δεν είναι παρά ό,τι διακόπτει το δρόμο για τη Νέα Εποχή, για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων.


Είμαι ο πατέρας του κλέφτη…!



Από την Ιεραποστολή στην Κορέα

Παρακαλώ τους σεβαστούς αναγνώστες του περιοδικού να μου επιτρέψουν να παρουσιάσω ενα γεγονός, το οποίο μάς συγκλόνισε τον τελευταίο καιρό στην Κορέα. Πρόκειται για την πνευματική αντιμετώπιση, από Κορεάτες νεοφώτιστους Ορθόδοξους γονείς, ενός σοβαρού παιδαγωγικού προβλήματος. Πήρα την απόφαση να το καταγράψω, επειδή ίσως φανεί χρήσιμο και για τους Έλληνες γονείς.

Ο οκτάχρονος γιος της οικογένειας είναι πολύ ζωηρός. Και στο παρελθόν έχει προκαλέσει προβλήματα και ανησυχίες στους γονείς του. Αλλά η τελευταία πράξη του τους άφησε άναυδους.



Συνήθως, όταν ο Β. επιστρέφει από το σχολείο, η μητέρα του ελέγχει την σχολική του σάκα και συζητάει μαζί του πώς πέρασε στο σχολείο, τι μάθημα έκανε, τι βαθμό πήρε στην ορθογραφία κ.λπ. Μια μέρα στην σάκα η μητέρα βρήκε χρήματα. Μετά από αλλεπάλληλες ερωτήσεις τελικώς ο Β. ομολόγησε ότι τα έκλεψε. Η μητέρα κράτησε την ψυχραιμία της και προσπάθησε να εξακριβώσει τον τρόπο και τον λόγο της κλοπής.

Πάνω στην ώρα έφθασε και ο πατέρας από την εργασία του στο σπίτι. Η μητέρα επιμένει στον μικρό να του ομολογήσει την πράξη του. Εκείνος για ώρα μένει αμίλητος με κατεβασμένο το κεφάλι. Στο τέλος η μητέρα αποκαλύπτει την κακή πράξη του. Ο πατέρας, χωρίς δεύτερη σκέψη, του λέει ήρεμα να φορέσει το μπουφάν του και να τον ακολουθήσει. Βγαίνουν από το σπίτι και βαδίζουν αμίλητοι στον δρόμο. Φθάνουν στο κτίριο της Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας. Μπαίνουν στο μικρό παρεκκλήσι του Αγίου Μαξίμου του Γραικού. Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του Ναού και χωρίς την παρουσία τρίτων, ο πατέρας αρχίζει να κάνει εδαφιαίες μετάνοιες μπροστά στην εικόνα του Χριστού λέγοντας μεγαλοφώνως:

Κύριε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.

Αφού έκανε αμέτρητες μετάνοιες μπροστά στην εικόνα του Χριστού, συνεχίζει το ίδιο και στην εικόνα της Παναγίας:

Παναγία μου, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Το ίδιο κάνει και στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου:
Άγιε Ιωάννη Πρόδρομε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Συνεχίζει στην εικόνα του Άγιου Μαξίμου του Γραικού:
Άγιε Μάξιμε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Μετά το τέμπλο προχωράει στις υπόλοιπες εικόνες που βρίσκονται κατά μήκος του Ναού κάνοντας συνεχώς μετάνοιες και επαναλαμβάνοντας την ίδια προσευχή:
Άγιοι Κύριλλε και Μεθόδιε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχωρέστε με.
Άγιε Ιωάννη της Κροστάνδης, είμαι ο πατέρας του κλέφτη . Συγχώρεσέ με.
Άγιε Σεραφείμ του Σάρωφ, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με…
Η προσευχή του πονεμένου πατέρα κράτησε περί την μία ώρα. Ο Β. αμίλητος στέκεται όλη αυτή την ώρα δίπλα του παρακολουθώντας με αγωνία και απορία τα δρώμενα.
Αφού τελείωσε ο πατέρας την προσευχή του με τις μετάνοιες μπροστά σε όλες τις εικόνες του Ναού, τότε έσκυψε στον γιο του και του είπε:
Αγόρι μου, κατάλαβες ότι έκανες μια πολύ κακή πράξη, με την οποία στενοχώρησες τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους μας;
Ο μικρός με κατεβασμένο το κεφάλι απάντησε μονολεκτικά «ναι». Τότε ο πατέρας τον έπιασε τρυφερά από το χέρι και επέστρεψαν στο σπίτι τους.
Ήταν η ώρα του δείπνου. Ο μεγαλύτερος δεκάχρονος γιος είπε την προσευχή της τραπέζης. «Φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται…». Και μετά ο πατέρας συμπλήρωσε:
Κύριε, είμαστε η οικογένεια του κλέφτη. Σε παρακαλούμε συγχώρεσέ μας…
Κατά την ώρα του δείπνου δεν ανέφεραν τίποτε για το επίμαχο θέμα. Οι γονείς συζήτησαν ευχάριστα θέματα και εκδήλωσαν την αγάπη τους και προς τα δυο παιδιά τους κάνοντας πως έχουν ξεχάσει το δυσάρεστο γεγονός.
Την άλλη μέρα ο πατέρας ήρθε στον Επίσκοπο για να του πει με πόνο ψυχής τα καθέκαστα και του ζήτησε την συμβουλή του για το τι δέον γενέσθαι περαιτέρω.
Ο Επίσκοπος συγκλονισμένος από την αντιμετώπιση του προβλήματος από τον πατέρα δεν του είπε τίποτε. Τον παρεκάλεσε μόνον να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα. Να προσευχηθούν πρώτα ζητώντας τον φωτισμό του Θεού για να δουν τι πρέπει να κάνουν ώστε να μην πληγωθεί το παιδί από κάποια άστοχη ενέργεια.
Την άλλη μέρα οι γονείς με τον Επίσκοπο συζήτησαν αρκετή ώρα. Συμφώνησαν ότι δεν πρέπει να δοθούν μεγαλύτερες διαστάσεις στο θέμα. Η καλύτερη παιδαγωγική τιμωρία του παιδιού τους για την πράξη του ήταν η έμπονη προσευχή του πατέρα. Ο πατέρας μαζί με τον γιο του να επιστρέψουν τα χρήματα από το μέρος που εκείνος τα πήρε. Και η μητέρα να συνεχίσει διακριτικά να παρακολουθεί το παιδί. Εάν, ο μη γένοιτο, επαναληφθεί κά¬ποια παρόμοια πράξη τότε θα πρέπει να ληφθούν άλλα μέτρα για την αντιμετώπιση, τυχόν, εμφωλεύουσας ροπής προς την κλοπή. Διαφορετικά θα αποδειχθεί πως επρόκειτο για ένα απλό περιστατικό, όχι και τόσο σπάνιο στην παιδική ηλικία.
Η συγκλονιστική προσευχή του άγιου αυτού Κορεάτη πατέρα θυμίζει αποφθέγματα Γεροντικού:
«Είπε Γέρων: Αμάρτησε ο αδελφός σου; Εσύ αμάρτησες».
Και η θυσιαστική πράξη του έχει το παράλληλό της στην νηστεία που επέβαλε ο Άγιος Νεκτάριος στον εαυτό του, προκειμένου να λύσει την φιλονικία των δύο μαθητών της Ριζαρείου Σχολής.
Το όλο γεγονός και η αντιμετώπισή του από τους γονείς του μικρού παιδιού είναι ένα πολύ ελπιδοφόρο μήνυμα ότι ο Ορθόδοξος τρόπος ζωής ριζώνει «καθ’ ημέραν τη εκκλησία» (Πρ. 2:47) τη παροικούση εν Κορέα.
«Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος» (Ψαλ. 112:2)!
Αθανασία Δ. Κοντογιαννακοπούλου
ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ
ΑΡ. ΤΕΥΧ. 89 Β΄ ΤΡΙΜΗΝΟ 2012





Ερώτηση: Πριν από αρκετά χρόνια περιφρονήσατε σπουδές και πτυχία, εγκαταλείψατε χρήματα και καριέρα για να φορέσετε το αγγελικό σχήμα και να μονάσετε στο Άγιον Όρος. Θα θέλατε να …
Ιερομόναχος: Stop, Stop, Stop…. Σας παρακαλώ. Ας μιλήσουμε σε χαμηλούς όχι σε θεαματικούς τόνους. Ή πατρίδα μας περνάει δύσκο­λες ώρες, κινδυνεύουμε με πτώχευση, ζούμε υπό επιτήρηση, ό Έλληνας υποφέρει, ή Ελληνική κοινωνία χρειάζεται στήριξη, ή Εκκλησία καλείται να λάβει τολμηρές αποφάσεις (επώδυνες, αλλά χρήσιμες), το Άγιον Όρος πρέπει να προστατευθεί, δεν μπορεί να πτωχεύσει. Άς κάνουμε κάποιες επισημάνσεις, αλλά παρακαλώ ή συζήτηση μας να λειτουργήσει «νομίμως», χωρίς εντυπωσιασμούς και υπερβολές.

Ερώτηση: Όταν διαπιστώνετε τάση εκτροπής σε υπερβολές, να διακόπτετε. Σήμερα στην Ελλάδα παριστάμεθα μάρτυρες μιας διαρ­κούς απαξιώσεως θεσμών και προσώπων. Αυτή ή αμφισβήτηση έχει εισέλθει και στον εκκλησιαστικό χώρο;
Ιερομόναχος: Σήμερα τα πάντα αμφισβητούνται, βρισκόμαστε σε κατηφορική πορεία. Υπάρχει απαξίωση θεσμών και προσώπων. Κάποια στοιχεία του ανθρώπινου σκέλους της Εκκλησίας τα όποια μπορεί και να έχουν κακοφορμίσει, δέχονται κι αυτά κριτική, αμφι­σβητούνται. Αλλά την Εκκλησία ως Σώμα Χριστού, νομίζω, ότι ουδείς λογικός την αμφισβητεί και την αποδοκιμάζει. Πάντως, στο έξης όσοι δεν εκπληρώνουν την αποστολή τους, θα αμφισβητούνται ανοιχτά, θα προσελκύουν το αρνητικό ενδιαφέρον του κόσμου. Χρειαζόμαστε ριζικές αλλαγές σε συμπεριφορές που δεν διασφάλι­σαν ευημερία.

Ερώτηση: Όπως;
Ιερομόναχος: Να λειτουργούμε με κριτήριο την Αλήθεια, έστω και αν αυτό συνεπάγεται κάποιο κόστος. Έχουμε ανάγκη αυτοκριτικής για συγκεκριμένες πράξεις ή παραλείψεις μας (όχι γενικόλογη και αόρι­στη «αυτοκριτική», ή οποία είναι ανώδυνη). Μάλιστα θα έλεγα ότι ή αυτοκριτική μας θα πρέπει να δημοσιοποιείται. Γιατί είναι εύκολη ή αναγνώριση των λαθών στο δωμάτιο σου ή ενώπιον του πνευματικού. Το δύσκολο είναι ή ανοιχτή παραδοχή σοβαρών και συγκεκριμένων λαθών μας που δεν υπηρετήσαν την αλήθεια αλλά σκοπιμότητες.

Ερώτηση: Όπως;
Ιερομόναχος: Ας μη επεκταθούμε σε άλλους χώρους, αλλά ας μείνουμε στον εκκλησιαστικό χώρο. Θα αναφέρω μόνο ένα σημείο. Δεν σας προβληματίζει το ότι δέχτηκα να μιλήσω μαζί σας, αλλά έθε­σα ως όρο να μη αποκαλυφθεί το όνομα μου; Τί σημαίνει αυτό; Μήπως ότι στο χώρο της Εκκλησίας επιβάλλεται να στηριχθεί ή διαδικασία ελεύθερης έκφρασης;

Ερώτηση: Φοβάστε να υψώσετε επωνύμως φωνή;
Ιερομόναχος: Δεν φοβάμαι. Αλλά γιατί να με θεωρήσουν εχθρό ορισμένοι πού πάσχουν από φοβίες προκαλώντας τους αναστάτωση ή να αποτελέσω αντικείμενο επαίνων από μερικούς άλλους;

Ερώτηση: Πιστεύετε δηλαδή ότι ή Εκκλησία χρήζει εκσυγχρονισμού;
Ιερομόναχος: Πρέπει να κερδίσουμε τον σεβασμό των ανθρώπων.

Ερώτηση: Πώς θα γίνει αυτό;
Ιερομόναχος: Χρειάζεται ανανέωση εν Κυρίω.

Ερώτηση: Θέλετε να πείτε, ότι οι άνθρωποι της Εκκλησίας απο­τελούν πεπαλαιωμένο ιμάτιο;
Ιερομόναχος: Δυστυχώς μερικοί βαδίζουν με ρυθμούς προηγού­μενων εποχών είναι σαν να στερούνται οράματος για το πώς το μήνυ­μα τού Ευαγγελίου θα προχωρήσει για να φθάσει «έως εσχάτου της γης» σε μία εξαιρετικά δύσκολη εποχή πού τα πάντα ανασχηματίζο­νται και οι αλλαγές πού γίνονται δεν έχουν προηγούμενο.

Ερώτηση: Χρειάζεται και το Άγιον Όρος ανανέωση εν Κυρίω;
Ιερομόναχος: Γενικώς οι άνθρωποι της Εκκλησίας πρέπει να απο­φεύγουμε τις μεγαλοστομίες και να εντείνουμε τις προσευχές μας. Από το Άγιον Όρος, αλλά και γενικότερα από τον χώρο του μοναχισμού ό σήμερα σκληρά δοκιμαζόμενος Έλληνας θα μπορούσε ίσως να πάρει το δίδαγμα ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του πολλές αντοχές και ότι οι κακουχίες μπορεί να διαμορφώσουν συνθήκες εξόδου από μία κρίση.

Ερώτηση: Υπάρχει κάποιο εξαιρετικής χρησιμότητας «δίδαγ­μα», που θα μπορούσε και το Άγιον Όρος να εισάγει από τον κόσμο;
Ιερομόναχος: Πολλά. Ας πούμε: ή απόγνωση που επιφυλάσσει στον άνθρωπο μία ζωή που εξουσιάζεται από την ύλη.

Ερώτηση: Μήπως πλησιάζει το τέλος του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού;
Ιερομόναχος: Αυτά τα γνωρίζουν οι ειδικοί στις Βρυξέλλες. Το βέβαιο είναι ότι ό κομπασμός και οι πανηγυρισμοί των καπιταλιστών έχουν αισθητά μειωθεί. Τόσο ό καπιταλισμός, όσο και ό κομμουνι­σμός θα μείνουν στην ιστορία ως συστήματα που δεν πέτυχαν να εφαρμόσουν ριζικές αλλαγές προς όφελος του άνθρωπου και να εξα­σφαλίσουν την ομαλή λειτουργία του κόσμου μας.

Ερώτηση: Όποτε; Πρέπει να δοθεί σταυρός προτιμήσεως στην Εκκλησία;
Ιερομόναχος: Το σύστημα σταυροδοτήσεως, όπως και εκείνο της λίστας είναι υπόθεση των κομμάτων και έχει να κάνει με την από­κτηση εξουσίας. Στην Εκκλησία υπάρχει ένας άλλου είδους αγώνας απ’ ότι στα κόμματα.

Ερώτηση: Δηλαδή;
Ιερομόναχος: Να, πώς να το πω, δεν ξέρω να το εκφράσω. Στην Εκκλησία δεν υπάρχει αντίπαλος, υπάρχει ό πλησίον.

Ερώτηση: Για μία στιγμή! Κατά τη διαδικασία εκλογής αρχιερέ­ων, δεν υπάρχει ανταγωνισμός και αντιπαλότητα.
Ιερομόναχος: Νομίζω πώς όχι. Υπάρχει απλώς «αναμέτρηση» και ζέουσα επιθυμία -τουλάχιστο έτσι θέλω να πιστεύω- για ανάδει­ξη προς εργασία στον αμπελώνα του Κυρίου.

Ερώτηση: Κατ’ αναλογία με τα μέτρα που παίρνει το κράτος για νοικοκύρεμα της δομής του και βελτίωση των υπηρεσιών προς τον πολίτη, νομίζεται ότι πρέπει και στην Εκκλησία να γίνουν παρόμοια βήματα;
Ιερομόναχος: Το διοικητικό σκέλος της Εκκλησίας μας πρέπει να εκσυγχρονισθεί. Και στην επιλογή του ανθρώπινου δυναμικού χρειάζεται να μπουν αυστηρά κριτήρια. Επιβάλλεται να γίνουν τομές, να παρθούν γενναίες αποφάσεις, να δώσουμε προς τα έξω μία πιο πειστική εικόνα. Όταν ένα δέντρο δεν δίνει καρπούς, πρέπει να το κόβεις και να το χρησιμοποιείς για καυσόξυλα.

Ερώτηση: Είστε αισιόδοξος για το ελληνικό μέλλον;
Ιερομόναχος: Πιστεύω ότι ή σημερινή κρίση μπορεί να αποβεί δυνατότητα για μία νέα πορεία. Πρέπει να ομονοήσουμε, να πειθαρ­χήσουμε, να συσπειρωθούμε, να παραμερίσουμε το Εγώ δίνοντας απόλυτη προτεραιότητα στο Εμείς, να προσελκύσουμε το ενδιαφέ­ρον των άλλων όχι μόνο ως χώρα τουριστικού προορισμού, αλλά και ως λαός που έχει σχέση με την άθληση σε τομείς που διασφαλίζουν μακροζωία. Γιατί ή εικόνα του Έλληνα που τον τελευταίο καιρό διακινείται στο εξωτερικό (κλέφτης, ψεύτης, καλοπερασάκιας) δεν μας τιμά και δεν είναι πραγματική. Όμως δώσαμε αφορμές, ξεχάσα­με τις αξίες.

Ερώτηση: Κάποτε οι γονείς σας εξέφραζαν θλίψη που γίνατε μοναχός. Στο μεταξύ υπερνικήθηκε το πρόβλημα;
Ιερομόναχος: Είναι καλοί και τους αγαπώ. Στο μεταξύ έκαναν σημαντικά βήματα. Είχαν κι αυτοί πλανευτεί. Νόμιζαν πώς οι καλές σπουδές και ή επιτυχημένη καριέρα ανυψώνουν τον άνθρωπο και του διασφαλίζουν τον θρίαμβο. Δεν μου μίλησαν ποτέ για «ειδικά αθλήματα», για το πώς ό άνθρωπος μπορεί να συμπράξει με τα Άνω και να μη παγιδευτεί στα Έδώ. Άλλοι μου άνοιξαν τα μάτια και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό.

Ερώτηση: ‘Εν μέσω της σοβαρής οικονομικής κρίσεως πού διέρ­χεται ή χώρα, υπάρχει κάποιο χρήσιμο για τους Έλληνες μήνυμα πού εκπορεύεται από το Άγιον Όρος;
Ιερομόναχος: Όχι. Αδικείται το Άγιο Όρος, όταν κινείται σε παραμέτρους επικαιρότητας.

Ερώτηση. ‘Εσείς προσωπικά θα είχατε κάτι να πείτε στους Έλληνες πού σήμερα δοκιμάζονται;
Ιερομόναχος: Απλώς, ότι είναι άτυχης δικαιολογία, πώς ή κρίση προήλθε από το ξεχαρβάλωμα της διοίκησης και της οικονομίας. Ή κρί­ση είναι βαθύτερη και όχι μόνο ελληνική. Έχει να κάνει με το ότι οι άνθρωποι υπερτιμήσαμε τα Έδώ και υποτιμήσαμε τα Άνω. Πριν χάσου­με τη μάχη της οικονομίας, είχαμε χάσει τη μάχη των ιδεών, είχαμε θεο­ποιήσει την ύλη και τις ματαιότητες του φθαρτού κόσμου. Οι Έλληνες χρειαζόμαστε γενναία ρήξη με το πρόσφατο κακό παρελθόν μας και οργανωμένη φυγή προς τα εμπρός, δηλαδή κίνηση προς τα Άνω…


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)